Blog van Griet en David

Zaterdag 26 november 2011

Previously on www.griet-en-david.be : Terug op geasfalteerde weg, joepie! Het avontuur van ‘The Great Central Road’ hebben we achter ons gelaten en nu zijn we klaar voor Kata Tjuta en Uluru.

Tegen de middag komen we aan bij Kata Tjuta oftewel The Olgas. Aangezien ik de Olgas een beetje zwaar klinken vind, zullen we de originele luchtige Aboriginal naam gebruiken doorheen dit blogbericht. Kata Tjuta betekent ‘vele hoofden’ en daar lijkt deze bergketen, als je dit zo kan noemen, wel een beetje op. Verschillende grote afgeronde rotsblokken die zomaar uit het landschap naar omhoog rijzen tot wel 100 meter hoog. Het zicht hangt wel af van verschillende uithoeken. De ene keer zie je dat dit allemaal afzonderlijke rotsen zijn en uit een andere hoek, lijkt het gewoon een grote opeenstapeling van grote knikkers. Ik kan het eigenlijk niet goed omschrijven, maar de foto’s zullen wel helderheid brengen. Wij zijn van plan om ‘The Valley of the Wind’-wandeling te maken, maar met de temperaturen die weer flink gestegen zijn en geen wolkje aan de lucht, is dit onmogelijk om dit over de middag te doen. Overal zien we ook bordjes staan dat de grootste doodsoorzaak hier ‘heat exhaution’ is, dat je best jouw wandeling in de ochtend doet en dat je best voor 11uur terug in veiligere, schaduwrijke gebieden vertoeft. We gaan ons leven uiteraard hier niet riskeren, dus plannen we een rustige namiddag en rusten wat onder een shelter. Tegen half 5 zetten we dan onze wandeling in tot aan de Karingana Lookout. De hitte is nog altijd niet verdwenen, maar met de middagzon die stilletjesaan zakt, kunnen we wel hier en daar door schaduwplekken stappen wat het dan weer wat draaglijker maakt. Dat de Australiërs hier begaan zijn met de gezondheid van de bezoekers, is wel duidelijk, want we komen verschillende plaatsen tegen waar we onze waterfles kunnen bijvullen. Dit is echt het eerste park waar we dit zien. Een emergencytelefoon is ook voorhanden, dus als we van ons sieske draaien, is de redding nabij. Met ons water bijgetankt kunnen we weer vooruit, om de klim te maken naar de lookout. We zijn nog niet gans boven of wat horen we daar? ’tis ier shjeune wèh’ jaja, onze derde Vlaming (en dan nog wel van diene côté) is binnen! allee, ze waren met 3, dus de teller staat op 6 🙂

We keren op onze passen terug om ons naar de ‘Sunset Viewing area’ te begeven. We komen nog net op tijd aan, want het is drummen voor een plekje tussen alle andere toeristen die hier met bussen gedropt worden. Jawadde, dit is duidelijk 1 van de toppers van Australië, we hebben in al onze reistijd nog nooit zoveel toeristen bijeen gezien. We hebben eigenlijk al even veel plezier met het zicht op de fotograferende toeristen dan op de zonsondergang zelf. Wanneer de zon onder is, roep ik ineens ‘allerslimste-mens-ter-wereld’-gewijs: ‘en tis gebeurd!’. Een paar voorbijgangers verschieten hun een ongeluk en wij maar lachen. Dat de zon onder is, hebben we geweten, want ineens zitten we nog met zo een vijftal overblijvers naar de zwartwordende rotsen te turen en te genieten van de stilte.

Wanneer het volledig donker is, maken we ons hier ook uit te voeten om te gaan slapen, want morgen is een belangrijke dag: we gaan dan naar HET ICOON van Australië gaan kijken, spannend.

Zondag 27 november 2011

Op de rest area is het al bij het krieken van de dag een drukte van jewelste, want er zijn al heel wat mensen die vertrekken om naar de zonsopgang over Uluru (Ayers Rock) te gaan kijken. Wij zijn niet zo fanatiek en om 5u30 is het onze beurt. Onderweg naar Uluru krijgen we een heel mooi overzicht te zien van wat ons te wachten staat. Al van ver zie je deze mastodont op jou afkomen en bij elke kilometer dichter, krijg je het gevoel dat dit inderdaad een speciale plek is. Voor de Aboriginal is dit een heilige site met heel veel geschiedenis en spirituele gedachten achter.
De Aboriginals vinden het oké om langs de rots te wandelen, maar vragen de bezoekers om er niet op te klimmen uit respect. ‘The climb’ is wel open voor publiek, maar zelf beginnen we hier niet aan. Waarschuwingsbordjes wijzen erop dat hier al heel veel doden (25 in totaal) gevallen zijn. De weg naarboven ziet er dan ook maar een beetje ‘creepy gevaarlijk’ uit en wordt vaak afgesloten als er teveel wind is of te hete temperaturen. We kijken even naar een paar enkelingen hoe ze met knikkende knieën de tocht terug naar beneden doen.

Na dit schouwspel is het dan tijd voor onze ochtendgymnastiek. Met onze stapperkes aan, onze drankflessen gevuld, genoeg zonnecrème op (want de zon stekt hier al van ‘s morgensvroeg) en dan zijn we weg. De ‘Base Walk’ wandeling van 10 kilometer helemaal toerKE rond de rots. Zo kunnen jullie een idee vormen van hoe groot die rots wel is. We dachten dat dit eerst een saaie wandeling ging worden, maar niets is minder waar. Elke bocht brengt ons een ander zicht van deze reus. We komen uitgeholde rotsen tegen, gaten, bulten, spleten en zelfs water. Het is zalig om hier foto’s te nemen, want anders dan gisteren, zijn er nu wel wolkjes aan de lucht die zelfs voor amateurfotografen gelijk wij, zeer welgekomen zijn. Het is duidelijk dat de Aboriginals hier ook nog wat te zeggen hebben, want het is verboden om foto’s te nemen van hun uitgekozen heilige plaatsen. Op die plaatsen rusten namelijk de geesten van hun voorouders en wanneer je er een foto van zou nemen, dan neem je ze op die manier mee naar een andere plek. Blijken dit toch niet altijd de meest fotogenieke plaatsen te zijn zeker!? 😉

Te midden van de wandeling kunnen we opnieuw onze waterfles bijvullen. Begaan met onze gezondheid volgen we flink de instructies en drinken om de 15 minuten een flinke slok water. Na de wandeling is het dan tijd voor de ultieme test, de urine-test. In het toilet kan je namelijk een kleurenschaal vinden die aan de hand van de kleur van uw urine aangeeft of je uitgedroogd bent of niet. Wij slagen de test met grote onderscheiding.

We hadden ons ook laten vertellen dat onze lieftallige vriendjes hier massaal zouden aanwezig zijn, dus we hadden ons voorbereid op het ergste. Achteraf bleek dit supergoed mee te vallen en zijn we deze keer niet constant, tot het irritante toe, belaagd geweest door de vliegen. Maar Australië zou Australië niet zijn als we niet door ander gespuis belaagd werden. Kleine miertjes kropen constant over ons en beten waar mogelijk. Stilstaan voor de foto werd er niet gemakkelijk op.

Op het heetste van de dag zoeken we afkoeling in het stadje Yulara (oftwel Ayers Rock resort) voor een verfrissende douche op een camping. Voor ‘slechts’ 5 dollar per persoon en je krijgt er gratis shampoo en een zeepje bij. Na 4dagen ons niet deftig kunnen wassen, doet de prijs er niet meer toe en genieten we uitgebreid van het zalige water. Nu we dan toch bezig zijn, laten we ons voor de lunch ook eens goed gaan in het restaurant van een sjiek hotel. Met veel smaak begin ik aan mijn Ceasar Salad met Calamari, maar die goesting is snel over wanneer ik plots een dood lieveheersbeestje ontdek op een blad sla, ieeuww, en dat in een sjiek restaurant! We roepen de ober erbij en die excuseert zich wel duizend keer en ik mag iets anders kiezen. Natuurlijk kies ik iets duurder op de kaart en krijgen we er ook nog eens een gratis drankje bij 🙂

Na het eten en een siesta’ke, maken we ons klaar voor wat het hoogtepunt van de dag belooft te worden, de zonsondergang over Uluru. We zijn goed op tijd en kunnen nog een goed plekje vinden op de sunset viewing area. We zijn echter niet lang alleen, want er zijn nog veel mensen met dit gedacht om net daar te komen staan. Opnieuw is het lachen geblazen met de Aziaten die hier grappige toeren uithalen voor een mooie foto. We kunnen dan nu ook ‘1,2,3,cheese’ in het Chinees (allé dat denken we), OE IE SANG (of zoiet). Vanaf nu gebruiken we dit dus ook als we elkaar moeten doen lachen voor de foto, het levert steevast een lachend gezicht op.

De zonsondergang boven Uluru is prachtig! Elke minuut verandert de rots van kleurschakering samen met het omliggende landschap. We kunnen er niet genoeg van krijgen en trekken er zoals zovelen enorm veel foto’s van. Het blijft boeien en we maken de bemerking dat je hier moet geweest zijn om het te kunnen vatten. We kunnen begrijpen waarom de Aboriginals dit een magische plek vinden. Trouwens, diezelfde Aboriginals beweren dat zij weten hoe deze rots is ontstaan, maar volgens hun cultuur is dit ‘een geheim’. Ja, zo kunnen we het ook, gelukkig voor ons bestaan er ook nog geologen die hierover hun eigen theorie gevormd hebben.

Wanneer de rots uiteindelijk pikzwart is, maken we de balans op van de 2 afgelopen dagen en beamen we dat Kata Tjuta en Uluru welverdiend op het topperslijstje van Australië behoren.