Blog van Griet en David

Vrijdag 20 januari 2012

Dit weekend staat een nieuwe duikcursus op het programma, want we worden verwacht in Dive Centre Bondi. Deze keer krijgen we geen leerstof via een boek, maar alles verloopt via e-learning. Er zijn 7 hoofdstukken van elk een halfuur waar we door moeten spartelen voor onze advanced course. Er zit dus niets anders op dan vandaag de hele dag te studeren. Door de slechte internet-connectie die we de voorbije dagen hadden, moeten we dus alles beginnen instuderen de dag voor ons examen, hmm, precies nog niet veel veranderd sinds onze studententijd. Gelukkig kunnen we nu profiteren van de huiselijkheid en snel internet in het huisje van Jye en Emily. Met elk een laptop op de schoot duiken we in ons lesmateriaal en leren we hoe je beter kan omgaan met het zweven in het water, hoe je kan navigeren onder water,…

Met het studeren zijn we de volledige dag zoet, maar het kan ons eigenlijk niet veel schelen want ondertussen valt de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig klaart het tegen de avond wat op zodat we een introductiewandeling kunnen maken doorheen Sydney. Met onze lokale gids Jye (Sorry Gids Peter) maken we kennis met de grote publiekstrekkers van Sydney, de Harbour Bridge en Opera House. We eindigen in de Opera bar voor een drankje met prachtig zicht op de verlichte monumenten. Het is vrijdagavond en het is duidelijk dat de after work drinks hier heel erg in zijn in de hippe stad, want het is hier echt over de koppen lopen. Met een geruïneerde portemonnee (9 dollar voor een pintje, Lappe Gerard) druipen we weer af, want morgen is het duikdag en we willen liever niet in slaap vallen onder water…

Zaterdag 21 januari 2012

Om 9 uur staan we in het duikcentrum met de cursus fris in ons geheugen. Met het plan om wat meer te gaan duiken in de toekomst, doen we onze eerste aankopen in professioneel materiaal. Elk een nieuwe duikbril en snorkel en zo zijn we alvast ingezet voor een latere duikcarrière 🙂 Om een advanced certificaat te behalen moet je 5 duiken doen, waarvan we vandaag er al 3 doen en terwijl het regent dat het giet, rijden we naar Chowder bay. Als verzopen kiekens proberen we ons in een wetsuit te heisen, wat niet evident is als ge nat zijt, om dan het water in te duiken. De zichtbaarheid onder water is 1-2 meter, waardoor we weinig tot niets zien, maar dit is dan wel weer supergoed om op onze navigatie-technieken te oefenen. Tijdens de eerste duik ging alles goed, tot ik moest hoesten en er water in mijn keel binnenkwam. Uit angst begon ik ook te prutsen aan mijn masker die dan helemaal vol water liep en uit paniek wist ik helemaal niet meer hoe ik deze situatie moest oplossen.

In mijn paniek ben ik dan maar onmiddellijk naar omhoog gezwommen. De begeleider die het allemaal zag gebeuren kwam me snel achterna gezwommen en probeerde mij 5 minuten lang te kalmeren. Amaai, wat was ik nogal verschoten. Ik dacht echt dat ik ineens niet meer kon ademen onder water, wat natuurlijk enkel en alleen door mijn reactie kwam. Helemaal gekalmeerd kon ik weer naar bendeden duiken en de rest van de les onder water meevolgen.

De tweede duik was in het teken van onderwaternavigatie. Samen met David moeten we een rechte lijn volgen om dan 180 graden te draaien en dezelfde weg opnieuw afleggen. Terwijl David zijn kompas aan het bijstellen is om dezelfde weg terug te keren, ga ik er opnieuw ongewild als een speer vandoor naar het wateroppervlak. En wat doet David? Die doet gewoon rustig verder met zijn oefening, zonder zijn buddy dan maar… We vonden de duiklocatie allesbehalve leuk, maar misschien zijn we ook al een tikkeltje verwend geweest met zichtbaarheden van bijna 20 meter in het Ningaloo Reef.

Vandaag was ook de dag dat mijn metekindje Nona 4 jaar wordt. Het is superleuk om hier te reizen, maar deze mooie momenten missen, doet toch iets met mijn emo-hartje. Na de happy birthday to joe, in de wei staat een koe-time, houden we een skype marathon met andere familie en vrienden. Met het supersnelle internet kunnen we er dubbel en dik van profiteren om met de vriendjes uit het België nog eens te tetteren. Up-to-date van alle ‘nieuwtjes’ en weetjes, kunnen we dan moe maar voldaan in ons bedje kruipen.

Zondag 22 januari 2012

We staan terug vroeg op voor een nieuwe duikdag, deze keer met het zonnetje op ons bolletje. Het is hier precies van het ene uiterste naar het andere. We trekken alvast onze wetsuit aan, terwijl we wachten op de boot die ons komt ophalen. 2 uur later staan we te smelten in ons warm wetsuit als de boot er eindelijk doorkomt. De boottocht brengt ons voorbij de chiquere villa’s en jachten van de bon monde van Sydney. We zien zelfs een jacht waar de helicopter klaar gemaakt wordt om op te bergen in het ruim. Slik

Na 10 minuten varen (echt de moeite dus om hier 2 uur op moeten wachten) komen we aan op de duiklocatie en smijten het anker uit. In het woelige water dalen we af naar de bodem, maar op 2 meter doet de instructeur teken om opnieuw naar omhoog te gaan. We wisten niet wat er gaande was, tot de instructeur ons meldt dat het te gevaarlijk is onder water wegens geen zicht. Duik afgelast voor vandaag en terug naar huis… zonder Advanced PADI-certificaat 🙁 De vervangles wordt volgend weekend georganiseerd, maar dan zijn wij al weg uit Sydney, waardoor we dan maar beslissen om de cursus verder af te werken wanneer we aan het Great Barrier Reef zijn.

Maandag 23 januari 2012

We zijn al 3 dagen in Sydney en hebben nog niet veel van de stad gezien, dus weg zijn we. We nemen de bus van bij Jye naar de stad en op een half uurtje staan we aan het Opera House. Ons eerste werk is gaan checken in het Marriott hotel of de reservatie voor woensdagnacht nog goed geboekt is. Ja, ja, de budgetreizigers, die we zijn, gaan het er hun eens goed van pakken zenne. We hebben er wel alle reden toe want we kregen een goed tariefke en die dag komt ons vriendinneke Leen aan in Australië. Met de jetlag, dat ze zal hebben, wilden we haar niet van de eerste nacht mee op kamperen nemen.

Blijkbaar zijn er in Sydney 2 Marriott hotels waarbij wij natuurlijk gaan informeren in het verkeerde hotel. Het andere hotel ligt aan de andere kant van de stad, wat we meteen een goeie gelegenheid vinden om zo de stad een beetje te verkennen. We doen een wandeling door de drukke straten van de stad om vervolgens te eindigen in een oase van rust in Hyde Park. In het juiste hotel melden ze ons dat de reservatie van de kamer nog steeds in orde is.

Op de terugweg ontdekken we nog een lekker lunch adresje en genieten daar van een duur-maar-njammie broodje in Via Abercrombie. Volgevreten nemen we in Circular Quay de ferry richting Darling Harbour. Onderweg krijgen we een prachtig zicht op het Opera House en varen we onder de Harbour Bridge door. We beslissen uiteindelijk om niet af te stappen in Darling Harbour aangezien er daar niks is wat ons meteen aanspreekt. In plaats daarvan blijven we zitten op de ferry en stappen af aan Milsons Point vanwaar we de voetgangerspassage nemen over de ‘Famous Bridge’ richting de wijk ‘The Rocks’.

Dinsdag 24 januari 2012

Vandaag hebben we afspraak met Céline en Philippe, een Belgisch koppel die de sprong gewaagd heeft om hier in Sydney een paar jaar te komen wonen, leven en werken. We hebben Céline leren kennen in Gent tijdens de salsalessen en nu vonden we het super om hier eens een reünie’ke te houden. Grappig eigenlijk, want in België zien we elkaar amper en dan zover van huis kunnen we elkaar nog eens zien.

Céline neemt ons meteen mee op wandeltocht langs 1 van de vele Coastal Walks die Sydney rijk is. We starten aan Rose Bay, de duurste buurt van Sydney, waar we dan door een Nationaal parkje wandelen, met zicht op de stad. Het valt ons nog altijd op hoe groen de steden hier in Australië zijn, het is precie een voorwaarde om hier een stad te mogen bouwen. We wandelen door bosrijk gebied dat nu en dan afgewisseld wordt met hier en daar een leuk strandje. Net op het moment dat we ons neerzetten voor een picnic begint het weer te regenen, fijn! We waren hierop voorbereid, dus regenjas aan en verder genieten van die mooie wandeltcoht.

Via de sjieke wijken passeren we langs decadente huizen en het Vaucluse huis, waar je de duurste afternoon tea kan verorberen. Voor 70AUD kan je hier een kopje thee en een paar kleine hapjes, die uw boktand niet kunnen vullen, eten. De weg brengt ons verder langs Watsons Bay, Camp Cove en Ladybay, een nudistenstrand waar alleen mannen naartoe komen, euh… Waar is die logische naamgeving van Australië nu opeens gebleven? Met een mooi zicht op een cruiseschip dat zich een weg baant langs de Heads, keren we terug naar het busstation.

Tijdens een lekker etentje verzorgd door onze gastvrouw Céline, maken we kennis met Philippe en wisselen we de hele avond de ene boeiende reisanekdote na de andere uit. Voor we het weten is het al laat in de avond, zodat we moe maar voldaan terug naar ons ‘gasthuis’ keren. Bij deze een dikke dank u wel voor de gezellige avond en als jullie eens in België zijn, spring dan zeker eens binnen.

Woensdag 25 januari 2012

Vandaag krijgen we hoog bezoek, jawel, ons Leentje komt er aan! Voor bezoek doen we al eens iets speciaals dus wordt de auto onderworpen aan een superdeluxe wasbeurt zowel van binnen als vanbuiten. Leen gaat ons namelijk vervoegen voor een paar weken, tijdens onze trip van Sydney naar Cairns. David en ik zijn allebei heel blij dat er eens wat ‘verse humor’ in ons midden komt aangezien het vat met goeie mopjes al serieus leeg begon te lopen.

Alleen jammer dat het vandaag weer 1 van die dagen is dat de regen letterlijk met bakken uit de lucht valt en dat op het moment dat Leen van het regenachtige België ons komt bezoeken.

Tegen de avond is het tijd om afscheid te nemen van Jye en Emilie, met een gepast Belgisch pintje (Stella Artois) en dan recht naar de luchthaven! We staan Leen op te wachten binnen het luchthavengebouw en ineens krijgen we telefoon van haar dat zij al buiten staat, haha. Jammer van het verrassingseffect, maar we vliegen elkaar toch in de armen met het nodige gesnotter van blijdschap 🙂

We checken in in het superdeluxe (we zijn niet veel meer gewoon he) Marriott hotel en dan komt Leen tevoorschijn met kilo’s chocolade, een paar Flairs (yes!) en mijn wandelschoenen waar mijn voetjes heel dankbaar voor zullen zijn. Bedankt Leentje om dit een halve wereldbol mee te sleuren en dan kruipen we nu in ons zacht bed met een zacht donske, zaaaaligg.