Blog van Griet en David

Maandag 2 januari 2012

Lake St. Clair ligt aan het zuidelijke deel van het Cradle Mountain – Lake St. Clair National Park en maakt deel uit van de Tasmaanse Wilderness Werelderfgoed. Het meer werd uitgesleten door gletsjers tijdens ijstijden en zou het diepste van Australië moeten zijn (daar gaan we weer diepste, hoogste, grootste, meest spectaculaire, kleinste,…). De Aboriginals noemen dit meer Leeawuleena, wat zoveel betekent als ‘slapend water’, maar vandaag is het meer door de sterke wind niet zo rustig.

We willen graag de Echo Point wandeling maken, waarbij je met de ferry de oversteek maakt over het meer en dan terugwandelt. We hebben pech, want de ferry heeft technische problemen en zal de komende dagen niet uitvaren. We laten ons dan maar leiden door de raad in het visitor centre om 3 korte wandelingen (Aboriginal cultural walk, Platypus Bay en Watersmeet) aan elkaar te breien. De wandelingen maken deel uit van de ’60 Great Short Walks’, een interessant brochure’tje met leuke korte wandelingen doorheen Tasmanië. Bij de Platypusbay proberen we een platypus te spotten, maar die laten zich vandaag niet zien. Eens de wandeling er op zit moeten we toegeven dat we niet dezelfde mening hebben als de vriendelijke mensen van het visitor centre, want we vonden het maar saai en zijn blij wanneer we terug aan de auto staan.

Om van Lake St. Clair naar Queenstown te rijden moet je de Lyell Highway nemen door het Franklin-Gordon Wild Rivers National Park. De weg is qua natuur zeker de moeite en hier en daar kan je een stop maken langs de vele uitzichtpunten over de nabijliggende bergen, zoals Mount Arrowsmith en Frenchmans Cap. We maken een stop aan de sympathieke Nelson Falls, alvorens een slaapplaats te zoeken voor die avond. We houden de traditie gaande en slapen deze nacht terug aan 1 van de vele meren die Tasmanië rijk is, namelijk aan Lake Burbury.

Dinsdag 3 januari 2012

Vandaag spenderen we vooral onze tijd in de auto. We nemen de kronkelende weg van Queenstown helemaal tot in Strahan, waar je bij mooi weer een boottocht kan boeken door de Macquarie Harbour. We dachten eerst ons te informeren voor die cruise, maar het weer valt helemaal niet mee, waardoor dit weggesmeten geld zou zijn. We maken een kleine omweg naar Macquarie Heads om daar niets te zien en rijden dan verder om de enigste deftige stop van deze dag te maken aan de Henty Dunes. Duinen van wel 30 meter hoog waar je op kan sandboarden. De weg naar boven vonden wij al een enorme work-out, waarbij we dachten dat je wel zot moet zijn om met je sandboard hier 3 keer naar boven en beneden te gaan. Het uitzicht daarboven was wel de moeite en zeker de klim waard.

Tegen de avond rijden we voorbij het Cradle Mountain nationaal park en informeren in het visitor center naar de mogelijke wandelingen zodat we al kunnen beginnen plannen. We krijgen nog een mooi zicht over de berg in de ondergaande zon, dus we zijn al enthousiast voor morgen.

Woensdag 4 januari 2012

Het heeft deze nacht flink geonweerd en wanneer we opstaan probeert de zon voorzichtig door de wolken te komen. Helaas voor ons lukt het haar niet en ziet het er naar uit dat de wandeling aan Cradle Mountain in de regen zal moeten gebeuren. Wat is dat toch met ons en wandelingen in bergrijke omgeving? In Argentinië wilden we een wandeling maken aan Fitzroy en hebben de top gedurende de wandeling niet 1 keer te zien gekregen door het slechte weer. Nu is het weer van dattum, dedju. We gaan toch naar het visitor centrum en informeren naar de weersvoorspellingen. Het ziet er niet goed uit, regen en veel wind met misschien enkele opklaringen in de namiddag. De dame aan de balie zegt dat de wandeling rond Dove Lake wel te doen moet zijn zolang we ons hoofd en handen warm kunnen houden. Ik dacht, allee, das toch zot in da weer, maar David kan me alweer overtuigen en weg zijn we. We nemen de gratis shuttle bus tot aan Dove Lake zo’n 8 kilometer van het visitor centre en wonder bij wonder rijden we richting beter weer. We schrijven ons in in het logboek en beginnen er dan aan. Het blijkt een hele mooie wandeling te zijn waarbij je een toertje rond het meer maakt door bosrijke omgeving. We zijn toch blij dat we doorgezet hebben en krijgen nu en dan een mooi zicht over Cradle Mountain.

Cradle Mountain is ook het beginpunt van de Overland Track, een 6daagse trekking over een afstand van 65 km van hier tot aan Lake St Clair. Met meer dan 9000 wandelaars per jaar is dit een hele populaire wandeltocht, vooral in de periode van november tot april, waarbij je zeker op voorhand moet reserveren, aangezien er slechts 34 deelnemers per dag toegelaten worden. De trektocht is niet voor doetjes, want met de immer wisselende weersomstandigheden van zon naar regen naar hagel naar sneeuw, moet je hier voorbereid zijn op alles.

In de namiddag zetten we de terugtocht in naar Devonport, waar we een reservatie hebben in een caravanpark vlakbij de ferry aanlegplaats. Onze kleren hebben dringend een wasbeurt nodig en wij ook, zodat we proper en fris de oversteek kunnen maken .

Donderdag 5 januari 2012

We staan vroeg op, want vandaag brengt de ferry ons terug naar Melbourne. De boot vertrekt om 9 uur, maar met al die security checks, moeten we 2 uur op voorhand ter plaatse zijn. Deze keer hebben we gewone ‘dagseats’ geboekt, dus we zoeken ons een goed plaatsje uit waar we de volgende 10 uur zullen doorbrengen. Er zijn heel wat activiteiten aan boord, vooral voor de kinderen dan, maar wij houden het bij het bekijken van filmkes op de computer. We beginnen aan de films van The Lord of the rings, dus hier waren we wel efkes zoet mee 😉

Mooi op tijd komen we aan in Melbourne, waarmee ons Tasmanië avontuur er alweer opzit. Amai, nu beseffen we ineens hoe snel het hier wel allemaal gaat. We zijn al over de helft van onze reis!