Blog van Griet en David

Maandag 5 maart 2012

Op Wegwijzer.be lazen we in een reisverslag een tip dat we naar het Karekare strand konden gaan. Dit is zeer gekend voor het zwarte zand en nog bekender als decor voor de film The Piano. De weg ernaartoe krijgen onze remmen het zwaar te verduren want het is een steile en smalle afdaling naar het strand. Wanneer we een verbrande geur ruiken, zijn we gelukkig al beneden en kunnen de remmen laten afkoelen op de parking.

Van daar af moet je door enkele verfrissende riviertjes waden om dan aan te komen op ‘the black beach’. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit zo een fijn zwart zandstrand hebben gezien. Het is prachtig en verlaten, waardoor we hier langer dan verwacht rondhangen met een relaxte strandwandeling. Het ligt er nu wel allemaal heel vreedzaam bij, maar dat was ooit anders, want op deze plek is er een zeer bloedige strijd uitgevochten tussen 2 Maori stammen. Als je daaraan denkt, krijgt het zicht natuurlijk een heel andere dimensie. We lezen achteraf ook dat hier nog meer films en muziekclips zijn opgenomen, waaronder Xena: the Warrior Princess. Het is een bezoek meer dan waard.

Om uit het dal te komen, vinden we gelukkig een andere en minder steile weg naar boven om richting Auckland te gaan. We laten de stad zelf wel links liggen, want we rijden terug naar het depot van de campervan. De eerste avond hadden we ondervonden dat onze microgolf niet werkte en aangezien we toch nog moesten passeren langs Auckland, maken we er ineens gebruik van om die te laten vervangen. Dit wordt heel snel opgelost en een half uurtje later zetten we met onze splinternieuwe microgolf koers richting Thames op het Coromandel Peninsula waar we de nacht ook doorbrengen.

Dinsdag 6 maart 2012

Om van Coromandel naar Whitianga te gaan, kan je kiezen tussen de State Highway 25 of de 309 gravelweg. Nu we met de campervan rijden, is het niet meer zo gemakkelijk om een gravelweg te nemen, maar we lezen dat de ‘route 309’ legendarisch is. Het maakt ons wel nieuwsgierig, dus kiezen we voor deze optie. Hobbel de bobbel, alles wordt goed dooreengeschud en hopen maar dat ons servies het niet begeeft in de kasten. We hebben gelukkig full coverage op de camper, dus no worries indien iets kapot zou gaan. We begrijpen niet goed wat de weg zo legendarisch maakt, maar het idee alleen al vinden we wel leuk. We kunnen onderweg ook nog een paar stops maken, wat ook mooi meegenomen is.

De eerste doen we aan Waterworks, een heel plezant interactief ‘water’ themapark. Langs een padje kan je allerlei ingenieuze constructies zien die aangedreven worden door water uit het beekje nabij. Op bordjes langs het pad kan je leuke mopjes lezen en interessante grappige dingen te weten komen. Het is een park voor jong en oud of voor de ouderen die zich weer een beetje jong willen voelen. We amuseren ons te pletter met de waterkanonnen, de deathride, de ET fiets,… maar pas op, “expect to get wet”.

Na al de fun zetten we weer aan en gaan door tot aan de Kauri Grove. Hier zien we nog een aantal Kauri bomen die gespaard gebleven zijn van de hout omkapkoorts van de 19de eeuw. We zijn er terug helemaal alleen, wat het toch weer een beetje specialer maakt om de indrukwekkende bomen te bewonderen.

Een groot deel van de weg blijft het nog verder hobbelen, tot we weer op adem kunnen komen wanneer er terug asfalt opduikt. We gaan onmiddellijk richting Cathedral Cove waarvan we toch denken dat het de moeite is, ondanks de vele negatieve reacties over het serieuze toeristenhol. We zijn er inderdaad niet alleen, maar het is al einde van het hoogseizoen, dus over de koppen lopen is het niet echt. Via een wandeling van een goeie 30tal minuten met mooie zichten onderweg, komen we aan op het strand van Cathedral Cove. Het strand zit vrij vol, maar toch kunnen we genieten van het zicht en kunnen alleen maar vaststellen dat het toch wel de moeite waard is om tot hier te komen. De weg terug doen we op ons gemak en genieten van het landschap onderweg want we moeten toch nergens meer zijn vandaag.

Overnachten doen we deze keer aan Hot Water beach dat heel leuk is met laagtij. Aangezien het hoogtij is op dit moment, moeten we tot morgenvroeg wachten om te kunnen ‘spelen’ op het strand…

Woensdag 7 maart 2012

“Make your own spa on the Hot Water Beach“, met deze leuze lenen we een schopje op de camping en zijn we weg naar het strand. Hier kan je 2 uur vóór en na laagtij jouw eigen hot water pool graven. We zijn duidelijk niet de enigen met dit plan want deze keer is het WEL over de koppen lopen. Wat moet dat wel niet zijn in het hoogseizoen?
Eerst is het even zoeken waar je nu precies moet beginnen graven. David schept een putje in de grond, maar hier is enkel koud water. Is dit een tourist trap? Nee hoor, we ontwikkelen al snel een nieuwe techniek en voelen eerst aan het zand of het nu warm of koud aanvoelt. Wanneer iedereen dat door heeft, begint de meute als een zot te graven om maar een vierkante meter voor zichzelf op te eisen. Heel grappig om te zien hoe al die volwassenen met hun schopke in het zand aan het spelen zijn. Het volgende probleem dat zich stelt is dat het opborrelende water niet warm, maar HEET is. Lap zeg, nu we een plekje hebben verbranden we ons gat hier bijna. David krijgt het lumineuze idee om het zand uit te graven waar het koud was en dat te laten stromen tot in onze hete poel. Alsof dat nog niet genoeg was, moeten we ook nog eens oppassen dat we niet te dicht tegen de zee zitten of ons poelke loopt onder en we mogen herbeginnen. Gelukkig voor ons hebben we het ideale plekje gevonden. Soms is het toch gemakkelijk om een slimmerik mee op te reis te hebben, he :-). Terwijl we genieten van onze eigen spa, amuseren we ons met de mensen die dit alles niet doorhebben en teleurgesteld afdruipen met een rode kont…en hun schopke.

Na Hot Water Beach rijden we nog een heel eind door tot in Whakatane, ergens te midden van de Bay of Plenty. Voor morgen hebben we een tour geboekt naar White Island en checken in op caravanpark heel dichtbij het vertrekpunt. Zo moeten we ons ‘s morgens niet te veel haasten om op tijd aan de boot te zijn. Aangezien de tour zeer weersafhankelijk is, kunnen ze hem pas garanderen dat hij zal doorgaan de avond voordien. Gespannen zitten we dus te wachten op het telefoontje met de confirmatie. Tegen 19u30 is het dan zo ver en krijgen we telefoon, alleen, het is slecht nieuws. Wegens te slecht weer met te veel wind vragen ze of we willen omboeken naar een andere dag. Voor zaterdag beloven ze goed weer, dus laten we dat maar proberen. Nu moeten we 2 dagen zien te vullen met andere activiteiten, changement de plans dan maar…