Dinsdag 3 september 2013
Van Sanur naar Lovina in het noorden kan je op 2 manieren: recht door het land of via de kustlijn. Wij opteren om in de heenreis langs de kust te gaan en dan terug te komen door het land. Dit lijkt niet zo heel ver om op 1 dag te rijden, maar door de vele bochten en de nodige tussenstops, plannen we onderweg een overnachting om de autoreis een beetje te doorbreken. Op deze manier kunnen we een aantal stops maken onderweg om wat zaken te bezoeken.
Eerste stop wordt de “Temple of the Bat-cave” (Pura Goa Lawah). Na de obligate inkom en het verkleedpartijtje met de sarong, kunnen we binnengaan. Het blijkt dat we op een goed moment toegekomen zijn want er is juist een bidritueel aan de gang van een een kleine familie. We mogen zonder problemen meekijken hoe het eraan toegaat en krijgen zelfs een offerkoekje aangeboden. In ruil willen ze natuurlijk allemaal op de foto met Tuur en hem aanraken.
Eenmaal terug op weg begint het ons stilletjesaan te dagen dat we het toch niet zo getroffen hebben met onze driver. Op een vriendelijke manier tracht hij ons te overhalen om naar een juwelierszaak te gaan, maar hiervoor kunnen we hem afwimpelen dat juwelen niet aan ons besteed zijn. Hoe verder we rijden, hoe meer hij probeert om ons vanalles aan te smeren. We zeggen telkens nee, dus hij heeft wel een beetje pech met ons. Ondertussen weet hij ook al dat we de dag nadien terug een driver nodig zullen hebben om ons van Amed naar Lovina te brengen. we waren niet direct enthousiast, maar na wat onderhandel over de prijs leek het ons dan toch wel handig dat we niet opnieuw iemand anders moesten gaan zoeken ook al begon zijn Indonesische kerstmuziek (in september begot!!!) ons serieus tegen te steken.
Even voordat we in Amed toekomen maken we nog een stop om Tirtagangga te bezoeken. Dit is een waterpaleis, met allerhande fonteintjes en vijvers waarbij een deel zelfs gebruikt wordt door de lokale bevolking als openbaar zwembad. Het is een leuke site en het vele water is een welkome verfrissing na een hele tijd in de auto gezeten te hebben.
Eenmaal aangekomen in Amed checken we in in ons hotel (Hotel Uyah Amed Spa Resort). Amed staat gekend als duikersparadijs (met het wrak van de USAT Liberty voor de kust) en de ambachtelijke zoutwinning. Helaas zijn we hier niet om te duiken, maar we zijn nog geen 2 minuten begonnen aan een strandwandeling of we zijn al omsingeld door een meute kinderen. Hello sir, hello madam, you wanna buy salt? How old are you? Where are you from? How old is the baby? Boy or girl? What’s his name? Lang duurt het niet of ze willen allemaal Tuur aanraken want Tuur steelt dan ook de show met zijn lachebekje en hij laat hem de aandacht welgevallen. Het wordt echt een leuke strandwandeling, waarbij we maar enkele toeristen zien en voor de rest tussen de lokale bevolking lopen die nog even in zee komen ploeteren. De prachtige zonsondergang over de vulkaan Mount Agung maakt het helemaal af.
In de donkerte proberen we nog een restaurantje te vinden, maar hier is er niet echt veel teken van leven. Na een kleine wandeling zien we een huisje met 3tafeltjes op een terras. We zien dat er een kaart ligt met een aantal simpele gerechtjes. Dit is gewoon bij iemand thuis, hoe leuk! De vriendelijke dame heeft dit ‘restaurantje’ geopend om wat centjes bij te verdienen waarbij haar kinderen helpen met de afwas en het opnemen van de bestelling. Op dat moment wordt je toch weer keihard geconfronteerd met wat voor een luxeleven wij toch hebben. Het eten is simpel en superlekker en we geven met veel plezier een extraatje voor de kinderen bij de afrekening. We schamen ons eigenlijk dood wanneer een Frans koppel naast ons dan ook nog eens tot 2keer toe moeilijk doet over het eten dat ze gekregen hadden en ze die mevrouw helemaal opnieuw laten beginnen. Ze hadden frietjes gevraagd in plaats van rijst… Het zoontje met zijn enkele woorden Engels had rice verstaan ipv fries…
Woensdag 4september 2013
Jingle bells jingle bells, daar is onze driver weer met zijn kerstmuziek. Onze eerste stop is op een koffieplantage die onze driver ‘aangeraden’ had. Nu ja, we wilden die eigenlijk wel eens zien, want hier wordt Luwakkoffie gemaakt en we hadden dit nog nooit gedronken. De koffie bonen worden gerecupereerd van de keutels van de Luwak (civetkat). Na spoeling worden deze bonen gebrand en dan gebruikt om de duurste koffie ter wereld te maken. Hij smaakt wat zuur, aardachtig en heeft een zeer lange nasmaak. De driver had wel weer pech met on ons, want we hebben ons niet laten vangen in het winkeltje waar je vrijblijvend koffie kan kopen.
We rijden verder naar wat ‘zogezegd’ het hoogtepunt van het eiland zou moeten zijn, de hoofdtempel van het eiland, Besakih. Volgens de lonely planet en onze driver moeten we wel heel goed opletten wat betreft de gidsen daar want het zou er toch niet allemaal kosjer aan toegaan. We kunnen de reisgids geen ongelijk geven. Het is er kortweg 1 grote afzetterij! Het begint al wanneer je op de parking aankomt (Er zijn trouwens 2parkings, 1 waar je dan nog een kilometer moet wandelen langs allerlei opdringerige winkeliers en dan eentje waar je dichterbij de tempel aankomt). Wij vragen uitdrukkelijk aan de chauffeur om ons aan de dichtste parking af te zetten. Op de parking zelf maken ze ons al wijs dat je niet enkel een sarong moet dragen, maar ook nog een riem moet aankopen. Griet is slim en gaat af op een koppel die er met een privegids staat en zij bevestigen ons dat een riem niet nodig is.
Na een korte wandeling naar boven komen we aan de ingang van de tempel waar een bende gidsen hun diensten opdringerig aanbieden. Wij hadden zo iets van, wij hebben reeds beneden een inkomstticket betaald, dus hoeven we nu niet nog eens te betalen voor een gids die we niet willen. Ze blijven volhouden dat er binnen een speciale ceremonie aan de gang is en we daarom niet alleen de tempel binnenmogen. Zoals we altijd doen, negeren we die mensen en stappen onmiddellijk de trappen op. Negeren is trouwens de beste manier, want een vriendelijke ‘no thank you’ is al genoeg om ze niet meer van je af te krijgen. Deze keer lukt de strategie van het negeren niet echt, want bij het naar boven gaan steken de gidsen ons voorbij om bovenaan de trap de ingang voor ons te blokkeren. We proberen met een andere groep mee binnen te geraken, maar daar ook blokkeren ze ons de ingang. We beginnen ons toch wel vreed ambetant te maken en gaan gewoon terug naar beneden, geen tempel dan… Er is 1 gids die achter ons aankomt en dan begint de smeekbede met afdingen van de prijs. Uiteindelijk kunnen we van 150.000 Rupiah afdingen tot 50.000 (zo’n 3,5 euro). Ineens is die gids supervriendelijk en begint hij aan de rondleiding van de tempel. We mogen zelf een ceremonie meemaken, maar uiteraard moeten we hier geen koekjes offeren maar wel geld. De gids zegt dat de meeste toeristen per persoon zo’n 10 euro betalen, maar wij zijn niet zot en doen hier niet aan mee. Wij vinden 15.000 (1 euro) voor ons allemaal meer dan genoeg. Op het einde van de toer verwachtte die gids dan natuurlijk nog een extraatje, maar hij had terug pech met ons. We keren terug naar de parking met een heel wrang gevoel. We vinden het echt triest dat dit zo allemaal moet gebeuren daar. Je bent dan geïnteresseerd in de cultuur van het land en dan draait het allemaal om geld. We zouden deze tempel dan ook absoluut niet aanraden. We denken dat ze hun eigen ruiten aan het inslaan zijn als dit zo doorgaat. Dan zullen er geen toeristen meer op af komen. Er zijn trouwens veel mooiere, kleinere tempels te bezoeken in de omgeving.
Die middag brengt de driver ons naar een overpriced restaurant met zicht op de rijstvelden. Op zich wel een mooi uitzicht maar het was dan ook heel duidelijk dat alle toeristen hier naartoe gelokt worden en dat de chauffeurs hiervoor een commissie opstrijken, zucht.
De weg gaat verder en voor we in 1 ruk naar Lovina rijden maken we nog een stop aan Lake Batur. Alleen al om de weg te mogen rijden moet je… inkom betalen…Het begint nu voor ons toch echt welletjes te worden voor vandaag en verlangen naar de rust in het hotel in Lovina.
Eens aangekomen in Lovina zien we dat we het hier goed gaan hebben. Lilin Lovina ligt direct aan het strand en het koppel dat dit pand least geeft elke avond een live concert tijdens de ondergaande zon. Wil je liever niet in de zee gaan zwemmen? Geen nood, elke kamer heeft zijn eigen mini zwembadje wat het toch wel een superdeluxe toets geeft. Zaalig…
Donderdag 5, vrijdag 6 en zaterdag 7 september 2013
In Lovina is het vooral relax. Het plaatsje staat bekend voor zijn dolfijnen die niet ver van de kust leven. Maar hier zijn we niet voor. Als we de brochures lezen lijkt het ons meer een massabedoening en worden die beestjes gewoon met bootjes opgejaagd om toch maar een glimp van ze te kunnen opvangen.
Dit worden een paar dagen dolce far niente. We dromen weg dat we dit wel zouden kunnen gewoon worden. We boeken dan ineens nog een nachtje bij dan voorzien. Lilin Lovina is een echt relaxparadijs. Een 50tal meter in de zee ligt een snorkelrif en savonds genieten we van de zonsondergang met een drankje in de hand in het plaatselijk openluchtrestaurant. Tuur wordt er ook als een koning onthaald. Het personeel is zot van hem. Elke morgen staat zijn vriendinnetje ‘Julie’ hem op te wachten tot we wakker zijn. Ze wil dan ook maar al te graag op hem passen als we eens willen wandelen langs het strand. Wanneer we naar het dorpje gaan om wat inkopen te doen, doen we dat in stijl met het openbaar vervoer. En Tuur maar lachen in dat kleine busje!
