Blog van Griet en David

Woensdag 27 augustus 2014 en donderdag 28 augustus 2014

Een jaar voorbij! Opnieuw tijd om op vakantie te gaan en dus nog een nieuw verhaal te schrijven. De doorweekte regenjas van de afgelopen dagen mogen we diep opbergen in onze valiezen, want deze keer gaan we naar de Seychellen. We zijn op deze bestemming gekomen bij het zoeken naar een ideale reisbestemming voor kleine kinderen (op website: www.expeditiekroostenco.nl ), dus moeten wij dat dan ook eens uitproberen natuurlijk.

In Zaventem checken we onze rugzakken in bij Etihad voor een nachtvlucht richting Abu Dhabi. Dat het een vlucht met veeeel kindjes zou worden, werd duidelijk tijdens check-in. Alle kindjes waren nog goed wakker behalve eentje dat we niet hoorden, want die was al vertrokken naar dromenland. Op het vliegtuig zelf, terwijl alle andere kindjes dan sliepen was er dan maar 1kindje te horen, oepsie. Deze vlucht is maar een 6,5 uur vliegen, waarbij er nog nog een snack gegeven wordt vlak na het opstijgen en 1 vóór het dalen. Dit maakt dat je dan nog maar een goeie 4u hebt om te slapen… Onze Tuur had het blijkbaar niet begrepen dat hij maar in zo een kleine tijdspanne een dutje moest doen. Hierdoor faalden al onze pogingen om hem toch maar iet of wat te doen slapen. Uiteindelijk is het ons dan toch gelukt om zo’n 2,5u te slapen. Kapot van deze vlucht hebben we bijna onmiddellijk onze aansluiting met Air Seychelles. Hier maken we gebruik van dat het vliegtuig maar halfvol zit en krijgen we op aanvraag 4 plaatsen die nog leeg waren. Zo kunnen we alle 3 een flinke dut doen.

Eenmaal geland op het hoofdeiland Mahé, worden we opgewacht door onze privé chauffeur. Deze keer hebben we onze reis vastgelegd op voorhand met een plaatselijke touroperator ‘Creole Travel Services’. Alles ziet er in orde uit maar Griet moet wel de reis delen met Tony Beck, zoals beschreven op onze vouchers. haha. We moeten nog even wachten, dus gaan we naar een speciaal lounge’ke waar we een drankje en een refreshing towel aangeboden krijgen. Vervolgens gaat het dan met de taxi richting ‘jetty’ voor onze transfer naar de eilanden Praslin en La Digue. We dachten dat we een rustig boottochtje gingen maken om ondertussen nog een dutje te kunnen doen maar niks was minder waar. De oversteek was echt de hel, anderhalfuur worden we dooreengeschud van de ene hoge golf na de andere. De bemanning is rondom ons druk in de weer met het uitdelen van kotszakjes en tissues. Voorlopig bleven wij nog gespaard, maar dan op een gegeven moment is het bij ons ook zo ver. Tuur begint zijn fruit van een paar uur geleden over te geven, allemaal over Griet. Even lichte paniek bij ons om alles op te ruimen en daarna een klein schuldgevoel van wat wij onze kleine spruit toch niet allemaal aandoen. Gelukkig valt Tuur erna uitgeput in slaap zodat hij de rest van de tocht niet meer meemaakt. Wij moeten nog goed ons best doen om onze magen niet te laten keren. Bij deze de tip: naar horizon staren en diep in- en uitademen, lijkt de symptomen toch wat weg te nemen.

Op La Digue worden we hartelijk verwelkomd en voert er een taxi ons naar het hotel ‘La Diguoise Guesthouse’. Geen kamernummers hier, maar fruitnamen. Wij logeren in kamer “Banane”. Wanneer tijdens het avondeten de naam van onze kamer gevraagd wordt, wordt Tuur helemaal wild van het woord en herhaalt hij wel 10 keer – banaan, banaan, banaan… (zijn lievelingsfruit..). Maar spijtig genoeg geen banaan als dessert. Na het avondeten vol Creoolse specialiteiten vallen we alledrie als een blok in slaap. Op dit eiland kunnen we ongetwijfeld de stress van de heenreis van ons laten wegvallen en aan ‘Dolce far niente’ doen…

vrijdag 29 augustus 2014

Na een heerlijk ontbijt met vers lokaal fruit, springen we direct in het zwembad voor wat afkoeling. Erna gaan we te voet op verkenning en staan op een flut in het hoofdstadje La Passe. Het eiland is maar 5 op 3 km en het hoofdtransport is de fiets en de ossekar (hoewel we dit laatste nog maar 1 keer gezien hebben). Na wat inkopen, eten we onze lunch op aan het strand. Tuur is haast niet te houden om in het water te gaan, zodat we beslissen om op een rustiger strandje hem het water in te laten gaan. In zijn blootje geniet hij van het water en zand. Na een mondvol van dit laatste, beseft hij dat dit toch niet zo lekker smaakt. Het zand gaat dan maar rustig met het schepje in het emmertje, zoals het hoort. Na een heerlijke pizza die avond is het dan al weer tijd om vroeg in bed te kruipen.

Zaterdag 30 augustus 2014

Het eerste wat we doen vandaag is een fiets huren voor de komende dagen. Zo kunnen we ons beter mengen tussen de locals. Het fietsstoeltje voor Tuur is niet echt naar Europese veiligheidsnormen, maar als we zien hoe de locals de kinderen hier gewoon op de schoot zetten tijdens het fietsen, kunnen we er ons mee verzoenen. Een helm? Een fietslicht? Dat kennen ze hier niet hoor, dus weg zijn we! We fietsen richting Anse Banane naar de oostkust van het eiland. Het is een prachtige tocht langsheen verschillende stranden met parelwit zand en specifieke granieten rotsen, typisch voor de Seychellen. Het is al middag als we aankomen bij ‘Chez Jules’ voor de lunch. Een broodje Ham/kaas is goed voor middag en avondeten. Tuur eet hem weer ziek in banaan en wij doen ons best om het bord leeg te eten. Tuur gaat ondertussen op verkenning en ineens ‘boem’, daar ligt hij op de grond met 2open knieën. Jules haalt onmiddellijk zijn first aid kit boven en lapt Tuur direct op. Zo zijn de traantjes snel verdwenen. Op de terugweg zoeken we een mooi plaatsje uit op het strand van Anse Sévère om er te genieten van zon, zee, strand. Tuur heeft schrik van de golven van de zee dus papa David mag af en aan lopen met het emmertje om water te halen.
Als mooie afsluiter van de dag rijden we nog naar Anse Source d’Argent om er naar de zonsondergang te kijken. Normaal betaal je daar 100SCR om er binnen te mogen, maar Tuur lacht eens lief naar de bewaker en die laat ons gratis binnen. Het strand is echt wel de moeite waard en we zien nog net de gloed van de zon op de rotsen. We begrijpen waarom hier al vele reclame-filmpjes opgenomen werden (oa. Voor Bacardi, Bounty, …). Ook populair voor de honeymoon foto’s.

Zondag 31 augustus 2014

‘s Morgens zijn we wat vroeger uit de veren, want we willen vóór de grootste hitte richting hoogste punt van het eiland fietsen. Dit ligt op 333m hoogte, gekend als Nid d’aigle of arendsnest. We lezen in de lonely planet dat het een steil stuk naar omhoog is en dat is niet gelogen. We zijn nog maar net begonnen aan de klim en we moeten al van onze fiets stappen. Puffend en badend in het zweet proberen we boven te geraken. Tuur die laat het hem welgevallen, comfortabel in zijn fietsstoeltje. We zien veel mensen onderweg met hetzelfde plan. Sommigen hebben hun fiets al weggezet, maar wij nemen hem mee, want Tuur naar boven dragen lijkt ons nog veel lastiger. We zetten door en bereiken uiteindelijk het punt waar je vanuit de cafetaria ‘Bellevue’ een weids zicht krijgt op het eiland. De tocht naar de top laten we voor wat het is, aangezien mensen ons dit afgeraden hebben om dit met een kind te doen.
Terug naar beneden gaat veel vlotter, alhoewel we hier ook nu en dan de fiets aan de hand nemen wegens te steil. Tuurtje valt zowaar naar voren in zijn stoel om jullie een idee te geven hoe steil het wel was. Na deze inspannende uitstap, ontspannen we nog wat verder op het strand van Anse Source d’Argent.

Maandag 1 september 2014

Eerste schooldag thuis, maar hier is het nog steeds vakantie (of is het hier altijd vakantie? :-)). Dankzij Griet haar connecties, hebben we voor vandaag een rendez-vous
kunnen regelen in een poepsjiek hotel: La domaine de l’Orangerie. We krijgen er een rondleiding met als kers op de taart een namiddagje vertoeven aan het zwembad (infinity pool), dat normaal uitsluitend voor hotelgasten bestemd is.