Blog van Griet en David

Het is weer zo ver!! Na een periode van 3 jaar wordt het weer eens tijd om wat nieuw leven in onze blog te blazen. Dit doen we met een nieuwe look en een nieuwe reis. Het avontuur brengt ons deze keer naar Thailand. Het deel van de avontuur zit hem deze keer in het reizen met onze 2 kinderen (Tuur en Saar) doorheen dit toch wel speciale land. Laten we er dus maar aan beginnen.

Vrijdag-Zaterdag 1-2 maart 2019

Onze reis start in Zaventem met een eerste korte vlucht tussen Brussel-Amsterdam, jawel, het omstreden traject dat ze graag zouden willen afschaffen. Net voldoende om wat crackers en water rond te delen zodat we driekwartier later al weer aan de grond staan. Vanuit Amsterdam vertrekt wat later onze nachtvlucht richting Bangkok. Het wordt een woelige nachtvlucht waar ik 3 keer wakker gestoempt wordt door een lompe b**r. Saar daarentegen valt na het avondmaal onmiddellijk in slaap en Tuur heeft het wat lastiger om een juiste slaappositie in te nemen. We komen alle 4 vermoeid aan in Bangkok, maar we zijn verplicht om door te bijten aangezien er ons nog een vlucht rest richting Krabi. Eenmaal geland halen we onze huurwagen op. Het is opnieuw wennen om links te rijden: om de haverklap schieten de ruitenwissers aan als ik de richtingaanwijzers wil aanzetten en Griet moet ook goed helpen kijken dat ik links op de baan blijf. We rijden met een automatiek, dus zou het wat gemakkelijker moeten zijn, of dat dachten we toch. Telkens ik begin te rijden gaat de motor hoog in toeren en moet ik de versnellingspook efkes op plus zetten om een versnelling hoger te gaan. Ik zeg al grappend tegen Griet dat ik nog nooit een manuele automatiek gereden heb, maar na efkes alles bestudeerd te hebben kom ik tot de vaststelling dat ik niet in Drive (D) stond maar in manual (M). We zullen het misverstand maar wijten aan de vermoeidheid, zeker?

Na een halfuurtje slaan we af in een klein straatje waar een bord ons aanmaant om 21km/u (heel logisch toch??) te rijden, heel nauwlettend zorg ik ervoor dat ik niet over de snelheidslimiet ga en komen we aan in ons hotel voor de komende 4 nachten, “Boutique Village Hostel”. We springen allemaal onmiddellijk in het zwembad voor verkoeling en kikkeren zo wat op. Bij het avondeten dompelen we ons al direct in de Thaise sfeer met voor mij een heerlijke groene curry met kip en voor Griet gebakken rijs met kip. De kindjes krijgen nog Westers eten met frietjes.

Het meisje dat ons serveert (dochter van de uitbaters) is blijkbaar een jaar in België geweest. Wanneer we aan haar vragen waar ze dat jaar verbleven heeft zegt ze Gent en wij, ah oh dat is waar wij ook wonen. Blijkbaar heeft ze een jaar in het 5de middelbaar meegedaan in het St Bavo en woonde ze bij een gastgezin in Sint-Martens-Latem. Ze kende De Pinte ook aangezien ze daar gevolleybald had. De wereld is toch wel klein 🙂

Zondag 3 maart 2019

Jetlag! We moeten nog serieus bekomen van de lange reis dus besluiten we het rustig te houden. Beetje zwemmen, afkoeling zoeken in onze hotelkamer, nog een beetje zwemmen,… Na het middagdutje besluiten we een toertje te rijden met de auto naar Ao Nang. Links David, links! Tot onze grote verbazing is Ao Nang helemaal niet wat we hadden verwacht. We dachten een rustig stadje te zien, maar tussen een mierennest van toeristen rijzen een Starbucks, Mc Donalds en vele bars op. Pff, niet echt iets voor ons. Omdat we niet onmiddellijk parkeerplaats vonden, dachten we terug naar het hotel te rijden, maar plots zagen we een strand dat rustiger was: Noppharat Thara Beach. Wanneer we op het strand aankomen moeten we niet wijken voor vele toeristen, maar voor honderden kleine krioelende krabbetjes. Tuur en Saar vinden het maar niets, dus moeten we ze allebei over het krabbenveld dragen om de zee in te gaan. Onze trillingen zorgen voor een mooi schouwspel waarbij de krabben snel hun holletje induiken. Het water in de zee is lekker warm en het blijft heel erg ondiep wat ideaal is voor de kinderen. Ze hebben er wel snel genoeg van want de vermoeidheid slaat alweer toe. We drinken nog een lekkere cocktail, genieten van een Thaise maaltijd en duiken vroeg ons bedje in.

Maandag 4 maart 2019 

Deze nacht hebben we een paar uur wakker gelegen en de dag begint dan ook nog eens ongelukkig. Saar heeft heel veel koorts, ik vraag aan een Chinese man of hij van Thailand is (wat hij zichtbaar niet apprecieert) en tot overmaat van ramp eet ik ook nog eens zijn toastjes op die hij in de toaster had gestoken. Met zieke Saar blijven we heel de voormiddag in de koelte van de airco. In de late namiddag komt ze precies weer wat op krachten en keren we terug naar Ao Nang om de overtocht te maken (10 minuutjes) met een longtailboat naar Railay beach. Het gebied is bekend om zijn mooie stranden, rustige sfeer en door zijn steile bergwanden een paradijs voor klimmers. De weg ernaartoe is een avontuur op zich maar eens daar aangekomen, was het voor Griet een ontgoocheling. De vele toeristen konden we er nog bijnemen, wij zijn tenslotte hier ook, maar rustig!?, helemaal niet! Het strand ligt bezaaid met luidruchtige ronkende motoren van longtailboaten die toeristen op en afladen.

Op de koop toe is er niet veel schaduw, dus gaan we snel een drankje drinken in een restaurant aan het strand. Het bekende zicht van Phra Nang beach zal voor een andere keer zijn, want Saar begint weer koorts te maken en de voettocht in temperaturen van boven de 35 graden met een ziek kind zien we niet echt zitten. We beslissen om redelijk snel de longtailboot terug naar Ao Nang te nemen, dus kopen we een ticketje terug in de hoop om onmiddellijk te kunnen vertrekken. Maar blijkbaar moeten we wachten tot er groepje van 8 personen zich aanmeldt voordat we vertrekken. Na 10 minuten wachten onder een afdakje is Griet het beu en vraagt ze of we kunnen vertrekken omdat we een ziek kind hebben. Opeens is het nu niet meer nodig om te wachten tot we volledig zijn en kunnen we toch vertrekken. Goed gedaan van Griet.

Dinsdag 5 maart 2019 

Vandaag op de planning: Hot waterfall en Emerald Pool. Hopende dat deze geen TT (tourist trap) zullen zijn rijden we er naar toe. De GPS is hier niet nodig, want om de 10km staan er borden die ons de weg wijzen. We stoppen als eerste aan de hot waterfall. Zoals de naam doet vermoeden is dit een warme waterval of is het een warm water waterval? Je kan met een rubberband tot tegen de waterval gaan. Ik dacht dat de rivier ook warm zou zijn, maar helaas, het is even het koude water trotseren om dan bij de waterval een lekker warme douche te krijgen. Het is er druk, maar dat stoort ons niet zo erg want in de waterval zelf kan je heerlijk relaxen in kleine poeltjes. Het is er enkel een beetje krap waardoor we hier en daar ongewild een selfie photobomben. Wanneer we de waterval gezien hebben springen we nog even in aangelegde zwembaden waar we de keuze hebben tussen heet, minder heet en warm. Tuur en ik kiezen voor het warme bad dat meer dan warm genoeg is. De warmte belet Tuur niet om hem nog eens goed uit te leven.

Van al dat weken krijgen we honger dus gaan we even langs bij de eetkraampjes aan de ingang, maar de honger is al onmiddellijk over door de opdringerige mensen die koste wat het kost ons binnen willen krijgen aan hun eetstalletje. Griet had nu zo een zin in een saté, dat ze toch een poging doet om dit te vragen, maar aangezien het onbeleefd is in Thailand om neen te zeggen, kan de meneer van het standje niet zeggen dat hij het niet heeft. Hij geeft dan maar in de plaats zijn menu-kaart in de hoop dat we iets anders zullen kiezen, maar het is ons al verleerd, dus drinken we ons drankje snel op en vertrekken.

We rijden door naar de volgende attractie, Emerald pool. We komen er net iets te laat aan om ook de chrystal pool te kunnen bekijken (fotogenieke poel met helderblauw water, sluit om 15u), maar gelukkig kunnen we toch nog naar de Emerald Pool zelf. Na een zweterige wandeling van 1,5 km kunnen we een frisse duik nemen in het smaragdgroene water. Tuur realiseert zich nog niet dat er effectief vissen zwemmen in het water wat we bewust ook niet zeggen; Hij amuseert zich rot in dit natuurlijk zwembad. Saar kan er matig van genieten en legt zich op een bankje te rusten. Op de terugweg valt ze als een blok in slaap in de geïmproviseerde draagzak terwijl Tuur zijn moment de gloire beleeft. Een groepje giechelende Thaise meisjes lopen voor ons uit en proberen in het geniep selfies te nemen zodat de kleine westerling er ook op staat. Wanneer geen enkele er echt deftig in slaagt, raapt er eentje haar moed bijeen en vraagt of ze op de foto mag met hem. Onmiddellijk willen alle meisjes opeens 1 voor 1 met Tuur op de foto en hij laat zich van zijn beste kant zien met een brede glimlach met kuiltjes. Na de 3de shoot was het hem wel beu en moesten ze hem met rust laten. Waarom zeggen die meisjes eigenlijk dat ik schattig ben papa? Ik ben toch geen baby meer :-). Wat ze met de foto willen doen, is voor ons een raadsel, maar we hebben ons laten vertellen dat een foto van een wit kindje geluk zou brengen.

‘s Avonds overlopen we de dag en beschouwen we het als een topdagje. Het deed ons zelfs een beetje terugdenken aan onze avonturen in Litchfield National Park in Australië (maar dan zonder al die toeristen).