Blog van Griet en David

Woensdag 26 oktober 2011

Gisteren werden we opgebeld door de bandencentrale dat onze platte band niet meer hersteld kon worden aangezien het lek te groot was. Ze doen ons een voorstel om een goede 2de hands band te kopen voor een aardig prijsje zodat we onze weg verder kunnen zetten. Met de ‘nieuwe’ band gaan we verder richting kust.

De saaie weg daarnaartoe wordt even onderbroken voor het bieden van een helpende hand. Een Australische koppel heeft namelijk een klapband gehad met hun caravan en het minste dat we kunnen doen is stoppen. Niet dat we iets afweten hoe we een nieuwe band rond een velg kunnen krijgen, maar het is de gedachte die telt. We geven hen wat gereedschap dat we bij de auto gekregen hebben, maar daarmee lukt het niet. Uiteindelijk zijn er 2 truckchauffeurs, 2 koppels met een caravan en wij voor nodig om de band rond de velg te krijgen.

Wanneer we vertrekken zeggen ze ons dat we weer iets hebben om in ons dagboek neer te schrijven, alsof ze het precies wisten dat we een blog bijhouden. Met de opgedane kennis over banden (jawel, nu moet het ons zeker lukken om een band rond een velg te krijgen) rijden we verder naar onze bestemming, Exmouth (een duikparadijs voor het Ningaloo rif). Aangezien we alletwee graag eens willen proeven van het duikleven, informeren we in het visitor-center waar we een PADI-cursus kunnen volgen. We boeken een cursus bij Whaleshark ‘n Dive aangezien deze maatschappij hoog aangeschreven staat en ook nog eens vrijdag start met een 4-daagse Open-water-dive cursus. Met het cursus-materiaal gaan we richting camping om gelijk echte blokbeesten al te beginnen studeren. Tis te zeggen, alleen Griet heeft hier nog de courage voor, ik begin al aan mijn welverdiende nachtrust.

Donderdag 27 oktober 2011

De vriendelijke mevrouw in de duikwinkel had ons gezegd dat we al konden beginnen met het lezen van de eerste drie hoofdstukken (178 blz’n!!!). Dit willen we natuurlijk doen in een mooie omgeving, dus rijden we richting Cape Range National Park. Op de weg er naartoe komen we het Vlamingh Lighthouse tegen, waarvan de brochure vermeldt dat het een ideale locatie is om humpback whale’s in het water te spotten. Dit is zeker niet gelogen, want we zien de walvissen in de verte uit het water springen om dan met hun rug in het water te plonsen (tiens, nu begrijp ik hun naam). Serieus onder de indruk van dit spektakel moeten we helaas verder rijden, want het Cape Range NP heeft maar 90 kampeerplaatsen en deze zijn zeer gewild. De voorbije dagen waren ze altijd al uitverkocht tegen 2u ‘s middags, aangezien ze een first come, first served policy hebben.

Wanneer wij arriveren (tegen 11u) zijn er nog een 7tal plaatsen vrij, dus veel keuze hebben we niet. We kunnen gelukkig nog een campingplek kiezen vlak tegen de kust. Aan het strand bekijken we het uitzicht en zien wat verder van ons een schildpad boven water komen om wat lucht te happen. Wanneer we met onze voeten in het water gaan, zwemt een mantaray (we denken dat dit een rog in het Nederlands is) van ons weg.

We gaan echter terug, want van de zee kunnen we hier niet te veel genieten omdat er een zeer sterke wind staat die het toch fris maakt als je uit water komt. We zoeken daarom wat kalmer water op in Turquoise bay waar we eenvoudiger over het koraalrif kunnen snorkelen. Helaas zijn er in Cape Range National Park geen bomen voor wat schaduw waardoor we met de hoogste factor zonnecrème al na een uur beginnen te verbranden in de zon. We zoeken dan maar de schaduw op in ons tentje en starten met het doornemen van onze duikcursus (we hadden het studeren namelijk al lang genoeg uitgesteld). We leren over de brekingsindex van water, de warmtegeleiding van water, de drukverschillen,… Kortom, de lessen fysica van in het 5de en 6de middelbaar komen soms weer naar boven. Aaah, the good ol’ times 😉

Vrijdag 28 oktober 2011

De schoolbanken hebben we ondertussen al een aantal jaar achter ons gelaten, maar nu is het terug zo ver. We nemen plaats in een klaslokaal waar we uitleg en video’s voorgeschoteld krijgen over hoe je moet duiken. De volledige voormiddag krijgen we op deze manier de theorie uitgelegd. Het blijkt dat wij de enigen zijn die de les voorbereid hadden mét aantekeningen in ons boek (We benoemen onszelf daarom direct de grootste strevers van de klas 😉 ).

Na de saaie voormiddag wordt het tijd om alles eens in praktijk om te zetten. We rijden naar het zwembad van Exmouth en doen daar voor het eerst ons duikgerief aan. Vele kilo’s later springen we in het zwembad voor het aanleren van de basisbeginselen van het duiken.
– We leren ons masker watervrij te maken onder water zodat we weer goed kunnen zien.
– We zien hoe we lucht kunnen halen bij iemand, als we zelf zonder lucht komen te zitten.
– We proberen om neutraal in het water te blijven hangen en op die diepte te zwemmen.

Het gevoel om onderwater te kunnen ademen, is toch wel iets speciaal. We zitten dan ook al snel met gans de groep op de bodem van het 3,5 meter diepe zwembad voor het inoefenen van de verschillende zaken die we juist geleerd hebben. Iedereen is snel weg met de verschillende oefeningen en we krijgen een compliment van onze instructeur James dat we het zeer goed doen, jiha.

Zaterdag 29 oktober 2011

Mèèèh, weer een voormiddag theoretische les, maar voor we het weten is de les al weer voorbij en is het tijd voor ons theoretisch examen. We slagen met 98% (ikke) en 96% (Griet), Griet had een vraag verkeerd afgekeken van mij ;-). De namiddag springen we weer met gans ons gerief in het zwembad voor het aanleren van nog wat extra vaardigheden. In het zwembad bedampt Griet haar masker voortdurend zodat ze de raad krijgt van James om er wat spuugsel in te doen: ‘The greener, the cleaner your mask will be’ is de tip dat ze dan nog meekrijgt (jakkes). Duiken is echter dikke fun… We kunnen dan ook bijna niet wachten tot het morgen is, wanneer we onze eerste duik in open water mogen nemen.

Zondag 30 oktober 2011

Het is zo ver, we nemen de boot richting Lighthouse Bay en springen daar in het water. We dalen de 12 meter af naar het koraalrif met de toepasselijke naam Labirynth. De weg er naartoe is voor mij minder gemakkelijk aangezien ik de druk in mijn oren niet zo goed geregeld krijg en trager naar beneden moet gaan. Dergelijke problemen zijn perfect normaal en 5 minuten later drijf ik op de bodem van de zee bij de rest van de groep. We zien verschillende schildpadden en een grote Wobbegong (een soort gecamoufleerde haai die rustig op de bodem lag te slapen). Wanneer een mantaray onder ons passeert, heeft Griet wel even schrik omdat het zo een groot beest is dat precies op haar afkomt. Zwaar onder de indruk van onze eerste duik komen we na 35 minuten terug boven.

De tweede duik van deze dag is op de plek El Dorado in Lighthouse Bay. Het dalen naar beneden gaat al iets beter dan ‘s morgens, dus het regelen van mijn oren begin ik ook al onder de knie te krijgen. We geven de instructeur onze onderwatercamera mee en die zorgt voor wat mooie foto’s van het onderwaterleven. We zien opnieuw schildpadden en deze keer een zeeslang van wel 2 meter lang. Deze zeeslangen zijn zeer giftig, maar ongevaarlijk voor ons omdat we een te grote hap zouden zijn voor hen ;-). We kunnen hem zelfs even strelen wanneer hij langs ons passeert. Helaas na 40 minuten zit onze duik er al weer op en moeten we opnieuw naar de oppervlakte. Eerst moeten we nog 3 minuten een safety-stop doen op 5 meter diepte. Aangekomen op die diepte blijven we allemaal ongeveer op dezelfde hoogte. Griet daarentegen had wat te enthousiast lucht zitten blazen in haar vest waardoor ze er als een pijl vandoor gaat naar de oppervlakte. James doet nog een poging om haar tegen te houden maar het is te laat. Hij haalt dan maar zijn schouders op en wuift haar uit naar de oppervlakte (haha). Aangezien we ‘maar’ tot 12 meter gegaan waren, was een stop zeker niet nodig en kon dit geen kwaad voor haar. Grappig zicht wel om haar te zien gaan…

Maandag 31 oktober 2011

De laatste dag van onze cursus en dit mag dan ook wel eens speciaal zijn. We nemen de bus naar de ‘Navy Pier’ hier in Exmouth. Deze pier werd gebouwd in de jaren 60, toen de Amerikanen volop in Koude Oorlog waren met de Russen. Het doel hiervan was materiaal te kunnen lossen voor het bouwen van grote masten voor de communicatie met de Amerikaanse nucleaire onderzeeërs. Vandaag de dag staat deze pier echter gekend omwille van de vele vissoorten die je hier kan zien (het is dan ook geklasseerd als 1 van de top 10 duiksites van Australië). Op onze 2 duiken zien we 2 soorten haaien (de nurse-shark en white-tailed shark), een lionfish en vele andere soorten vissen groot en klein. echt PRACHTIG… Van tijd is het duiken onder en over buizen van de pier om de vissen te zien die James aanduidt, maar het loont telkens de moeite. We mogen deze keer zelfs ook onze eigen foto’s onder water trekken, dus laten we ons hier helemaal in gaan (verwacht dus voornamelijk onderwaterfoto’s 😉 ).

Terug in de dive-shop krijgen we ons certificaat en zijn we volwaardige PADI-certified duikers, jiha. We hebben er opnieuw een goedkope hobby bij, ahum.