Blog van Griet en David

Met Leen in het land van OZ krijgt ze hierbij ook een beetje zendtijd op onze blog. Veel leesplezier met haar versie van de feiten:

Na lang twijfelen besliste ik begin december eindelijk om de sprong te wagen en in mijn eentje de grote oversteek naar Downunder te maken; een grote stap want het is toch niet evident om zo ver te reizen in mijn eentje … Ik ben namelijk eerder een kuddedier, maar de globetrotter in mij overwint het van de angsthaas en zo komt het dus dat ik hier nu zit …

Na bijna 27 uur vliegen kom ik aan in Sydney en met een klein hartje – en alle horrorbeelden van Border security in gedachten – ga ik door de douane …. ik heb alles goed aangegeven, denk ik, maar het blijft toch een risico want ik heb namelijk kilo’s chocolade bij; netjes verdeeld over bagage en handbagage…. Al die schrik was eigenlijk nergens voor nodig want wanneer ik zeg dat ik Belgische chocolade bijheb zie ik de lichtjes in de ogen van de vrouwelijke douanier schitteren en het water in haar mond lopen …. Ze maant me dan maar aan snel door te lopen. Vrouwen hebben blijkbaar overal ter wereld dezelfde zwakte 🙂

De regen gutst met bakken tegelijk uit de lucht wanneer ik buiten kom…. geen David en Grietje te bespeuren … slik … in de verte zie ik een grote 4×4 rijden en ik loop er als een halvegare naartoe in de hoop dat zij het zijn … niet dus …. lap …. gelukkig krijg ik net op dat ogenblik telefoon …. zij staan binnen in de luchthaven en ik buiten . We vinden elkaar snel terug en het weerzien is zoals verhoopt … heel blij en met menig druppel oogvocht gepaard 🙂

Tijdens de rit naar het hotel (we boekten het Marriott hotel aan Hyde park voor de eerste nacht) kijk ik nog half verdwaasd mijn ogen uit en luister ik naar de avonturen van mijn gastheren … Je kan namelijk niet alles op de blog zetten en ook niet alles is voor publicatie bestemd … Het inchecken in het hotel verloopt vlot. Zoals in elk Marriott-hotel liggen er wel 700 hoofdkussens, dus de nachtrust belooft er eentje te worden als in 1001 nacht …. Mochten we dat willen kunnen we zelfs met 3 in het bad want man wat een bad is me dat zeg … de halve badkamer is er mee gevuld en ik zweer het je die is niet klein!

Na het uitpakken van de chocolade, de schoenen van Grietje en de nodige Belgische vrouwenlectuur zijn mijn gastheer en gastvrouw al helemaal door het dolle heen …. Ikzelf kamp echter nog met een knagende honger en dorst dus gaan we al even op verkenning in de grote stad …. Het wordt “basis reisvoedsel” voor deze eerste maaltijd … lees een hamburger met frietjes in Burger King ofte; op zijn Aussies “Hungry Jacks” … en smaken dat dat doet! 🙂

De lange reis hangt in mijn kleren en ik steek ook wel een beetje af in mijn coltrui en gesloten schoenen tussen al die aussies op hun ‘thongs’. Dus wordt het wel eens tijd van ons bedje op te zoeken…

De volgende ochtend ben ik om 5uur klaarwakker …. lap …. in het bed naast mij zie ik er nog 2 diep in dromenland verzonken dus ik besluit me in stilte bezig te houden. Lap… Ik heb weeral honger – wat is dat toch met mij? – na een tijdje besluit ik hen toch “discreet” wakker te maken door me te douchen … mijn trucje werkt en tegen een uur of 9 kunnen we vertrekken op verkenning … Na eerst een stevig ontbijt kan ik niet wachten om het Sydney Opera House in het echt te zien, maar alsof mijn gidsen me willen plagen maken we eerst enkele omwegen via Hyde Park. Daar worden we al meteen helemaal in de sfeer van Australia day ondergedompeld met een heuse Aussie tattoo en een paar vlagjes.
Via Customs House, het Hyatt hotel en Darling Harbour komen we dan eindelijk aan de Harbour Bridge …. WAW! Zelfs nu de hemelsluizen helemaal opengegaan zijn ben ik nog steeds onder de indruk …. Dit is echt wat ik er me van voorgesteld had … Het vlagje kan ondertussen dienst doen als kapje, maar spijtig genoeg is het niet zo stevig en heb ik al na 10 minuten 2 vlagjes …. lap …

Gelukkig klaart het al snel op en we kuieren langs het water richting opera house. We besluiten ons op een bankje te installeren en een beetje mensen te kijken … Zalig is dat en man wat een figuren lopen er hier rond zeg? Blankenberghe meets Knokke en alles daartussen …. De Austalië-gekte is helemaal compleet met overal vlaggen, geschminkte mensen die luid meezingen met alle foute liedjes en zwaaien met reuze-opblaasbare- aussiehandjes….
Langsheen de Botanical gardens gaan we terug richting ons hotel en genieten ondertussen van de rust in dit park … Ik zie ook mijn eerste flying foxes (griezelige pekinees-achtige-minihond-meets-vleermuis) die overal in de bomen hangen …

We hebben afgesproken met een Belgisch koppeltje dat hier in Sydney woont – zelden iemand zo blij gezien met een Chocotoff – aan Bondi beach dus begeven we ons naar het iconische strand …. Indrukwekkend en grappig want net aangekomen zien we al een echte Baywatch achtige Bondi rescue operatie van de mannetjes met de grappige mutsjes … Blijkbaar alweer een dronken Japanner die zich te ver tussen de rotsen gewaagd heeft.

De golven zijn veel te aantrekkelijk en hoewel ik ooit te veel naar Jaws gekeken heb – lees 1keer maar het blijft een levenslang trauma – wint de waaghals in mij. Als kleine kinderen springen we dan maar in het water voor verkoeling – zalig is dat – maar man, wat een stroming. We moeten constant onze broek vasthouden of we zijn ze kwijt …

Na een uurtje genieten van onze herwonnen kindertijd nemen we afscheid van Celine en Filip en begeven we ons richting Jye’s place. De Australische ongelooflijk gastvrije vriend van Grietje en David ontvangt ons met open armen; een pintje, zelfgebakken Anzac biscuits en broodjes …. zijn huis is helemaal gevuld met vrienden en niemand kijkt er vanop dat daar ineens ook nog 3 Belgen tussenzitten … Fantastisch vind ik dat hoewel de man met de hamer bij me langskwam tijdens de autorit hiernaartoe en ik nog half verdwaasd rondloop ….
Na alle kampeermateriaal opnieuw op de roofrack gebonden te hebben en nog 1 nachtje op hotel kunnen we ‘s anderendaags aan ons echte kampeeravontuur beginnen …