Blog van Griet en David

Vrijdag 3 tot Zondag 5 februari 2012

Als je kilometervreter ingeeft op google, zal je volgende betekenissen vinden: fervent chauffeur en/of volhouder op de weg. Na een extra relaxdag in Hervey Bay, is dat exact wat wij gaan doen: in een zo recht mogelijke lijn ons zo snel mogelijk naar het paradijs begeven waar we een 3-daagse zeiltrip geboekt hebben. Het wordt een echte roadtrip waarbij we aan wegrestaurants eten en zelfs overnachten. Wanneer we op zondagmiddag aankomen in het hete Airlie beach zijn we blij dat de camping een zwembad heeft en daar maken we gretig gebruik van. Plots komen de donderwolken echter weer opzetten maar dat deert ons niet en we blijven nog even in het verfrissende water. Dat onze ‘waterdichte’ tent het deze nacht opnieuw zou kunnen begeven, baart ons meer zorgen. Na enig overleg zetten we de tent dan toch op en hopen op een goede afloop… Geen probleem dus want ‘s morgens worden we weer uit onze tent gejaagd door de stekende zon -en door Leen die zoals steeds eerst wakker is- dus de vooruitzichten voor onze zeiltrip zien er alvast zeer positief uit…

Maandag 6 februari 2012

Airlie Beach, een echt backpackersplaatsje, is het vertrekpunt van vele onvergetelijke ervaringen op de Whitsunday Islands. Onze boot vertrekt maar om 4uur ‘s namiddags, dus we hebben tijd genoeg om even door de ‘main street’ te wandelen. Dit blijkt ook een heuse winkelstraat te zijn en met 2 vrouwen in het gezelschap wint de meerderheid, dus we gaan shoppen. We kunnen eindelijk onze oude versleten bikini en zwembroek de vuilbak ingooien, want allebei in het nieuw zullen we er pront opstaan voor onze sailing trip. Gelijk kleine kinders kunnen we al niet wachten om in ons nieuwe zwemkledij te springen en het zwemmeke in de aangelegde lagoon zorgt voor een welkome verfrissing. Thuis mag het dan wel vriezen dat het kraakt, hier is het alweer bakken en braden. We trakteren onszelf ook nog op een heerlijke passievrucht-mango sorbet smoothie (het water komt nog in onze mond als we eraan denken) vooraleer we ons naar de haven begeven. Aan het meeting point beginnen we onze medereizigers te keuren tot de schipper ons komt halen om in te schepen in de catamaran ON ICE. Eerst krijgen we de nodige instructies uiteraard, alsook de mededeling dat dit echt geen partyboot is en een BYO, dus als je alcohol wilt drinken moet je die zelf voorzien. Dat hadden onze Australische medereizigers goed begrepen met hun 90 blikken bier, 2 liter vodkamix en en nog een paar fleskes wijn (en dat voor 2avonden), dus weile weg. Onze mond valt open van de schoonheid van deze zeilboot. Waw zeg, wat een luxe! Niet veel later voelen we ons al goed thuis en leggen we ons zoals echte diva’s op het zonnedek te ‘bruinen’, of beter te ‘roden’, want met deze zon is het onmogelijk om langer dan een half uur te blijven zitten zonder onze zonnecrème boven te halen. We zijn maar met 12 op deze boot, dus er is gelukkig plaats genoeg om hier en daar de schaduw op te zoeken. We varen die avond nog tot aan Whitehaven beach waar we onder een prachtige sterrenhemel genieten van een lekkere barbecue terwijl we al niet meer kunnen wachten om al deze schoonheid morgen te aanschouwen

Dinsdag 7 februari 2012

Relatief goed geslapen in onze krappe cabine en met hulp van een mini ventilator, staan we allemaal heel vroeg in de morgen al terug op het dek. Pfiew, die zonne stekt al wreed van 7 uur in de ochtend! We negeren de goeie raad van ons mama dat je minstens een uur moet wachten na het eten om te zwemmen en hijsen ons in een stingersuit voor de eerste sportieve uitdaging van de dag. Met een stand up paddle moeten we proberen tot aan het strand te geraken. David lijkt er onmiddellijk mee weg te zijn… Terwijl Leen een paar keer plat gaat op de plank (met de welgekende schaterlach) en ik het bij kniezitpeddelen hou. Uiteindelijk geraken we heelhuids op het strand waar we van de prachtige natuur kunnen genieten.

Na een uurtje keren we terug en varen naar het meest gekende zicht van de Whitsundays. Vanaf de lookout krijgen we een zicht op de ‘inlet’, een soort rivier die uitmondt in de zee. Het overweldigende zicht maakt ons allemaal even enthousiast als stil. De pracht van de natuur doet ons hier terechtkomen in een of andere droomwereld. Maar neen hoor, dit is echt!

Nog steeds helemaal onder de indruk gaan we terug aan boord en zetten koers richting onze eerste snorkelplaats. Onderweg krijgen we een showke van dolfijnen die naast de boot komen zwemmen en het lijkt wel of we over een kwallensnelweg varen, want overal zien we van die lelijke bruine dingen net onder het wateroppervlak. Ze krijgen hier toepasselijk de naam ‘snotty’.

Na de lunch krijgen we onze snorkelspeech… euh, safety instructions bij het snorkelen? Blijkbaar zijn ze enkel in Australië echt begaan met ons welzijn. Dit is echt de eerste keer dat we een uitgebreide uitleg krijgen hoe we het best snorkelen en wat te doen wanneer er problemen zijn. In vergelijking met Zuid-Amerika en Azië is dit echt schokkend! Daar is de enige uitleg die je meestal krijgt: “jump in, have fun and see you in an hour”… Tja…. We moeten ons helaas weer in dat vreselijke “stingersuit” hijsen, want hier leeft de meest gevaarlijke kwal op aarde. Die is maar een duim groot, maar een prik kan dodelijk zijn. Onze kapitein Jesse nuanceert deze horrorverhalen wel, want blijkbaar kom je deze hier in de Whitsundays zelden tegen, maar ja, het zou Australië niet zijn als ze zich niet willen indekken… je weet maar nooit en de Nederlander met de kwallenbeet die we gisteren ontmoetten in gedachten trekken we dit dus met plezier aan…

De Whitsundays maken al deel uit van het Great Barrier Reef. Nemo zal je hier nog niet vinden, (alhoewel Leen dacht er eentje gezien te hebben van 30 cm groot, hehe) maar onder het turquoise wateroppervlak vind je prachtige koralen en visjes in alle mogelijke kleuren, vormen en formaten.

De avond begint ondertussen al weer te vallen en we varen de ondergaande zon tegemoet. In de verte krijgen we een lichtspektakel te zien tussen de donderwolken en de ondergaande zon zorgt ondertussen ook voor prachtige kleurschakeringen. Alsof ons geluk niet op kan laat ook de volle maan zich zien, en we denken dat dit 1 van de mooiste zonsondergangen is die we (alledrie) al in ons hele leven gezien hebben. Een avond om nooit meer te vergeten!

Woensdag 8 februari 2012

Kort na het ontbijt springen we weer het water in om te gaan snorkelen. Op de eerste snorkelplaats wanen we ons in een aquarium en maken er kennis met Elvis. Hij is echt een megavis die zich niets van al mijn geschreeuw aantrekt wanneer ik het water ingeduwd word, want hij komt toch maar eens een kijkje nemen van dichterbij… De zichtbaarheid is helaas veel minder door het hoogtij. De laatste snorkeltrip wordt dan uiteindelijk nog het hoogtepunt van onze trip wanneer we in het kleine bootje op zoek gaan naar een schildpad. Uiteindelijk vinden we er een en kunnen met ons drietjes zo een 10tal minuten meezwemmen met het elegante dier in de stroming. Waaw, wat een wonderbaarlijk zicht! Elke keer we er nu aan terugdenken, komt er duizend keer het woordje ‘ongelooflijk’ en ‘fantastisch’ en ‘mega’ uit, onbeschrijflijk voor woorden. Helaas zit onze supertrip er alweer bijna op want met de wind in de zeilen varen we terug naar de haven. Deze trip is een ab-so-lu-te aanrader voor iedereen die naar hier komt, want terwijl ik dit hier zit te typen zou ik zo willen terugkeren. We denken dat we het hier nog jaren zullen overhebben als 1 van de hoogtepunten van onze reis. En we zijn blij dat we dit samen met Leen konden beleven. Onze kapitein nodigt ons nog uit om ‘s avonds mee zijn verjaardag te gaan vieren en zo dansen we de nacht in tot in de vroege uurtjes. Een mooie afsluiter van een trip om nooit meer te vergeten….