Blog van Griet en David

Donderdag 9 februari 2012

Na de leuke uitgaansavond van gisteren is het alweer tijd om verder te rijden. Bye bye The Whitsundays, Great Barrier Reef, here we come! Maar daar zijn we helaas nog lang niet want we moeten nog een 800 tal kilometer rijden alvorens we Cairns bereiken. Vandaag doen we dus niets anders dan rijden, rijden, rijden, met hier en daar de nodige pitstops uiteraard. Op ongeveer 200 kilometer van onze bestemming, in Mission Beach, houden we halt voor de nacht en checken in in het Scotty’s beachhouse Backpackers. Niet veel later zitten we hier te smullen van een heerlijke Australische barbecue, om nadien nog een “verfrissende” plons te nemen in het veel te warme water van het zwembad.

Vrijdag 10 februari 2012

We leggen de overige kilometers af in een paar uur en komen aan in Cairns, wat meteen ook de eindbestemming is van onze auto. Hier gaan we de komende weken onze auto proberen te verkopen en laten er dus geen gras over groeien. We zetten meteen een advertentie op Gumtree (de plaatselijke Kapazaa) in de hoop dat we snel iemand vinden…

Inchecken gebeurt in het Caravella 149 hostel waar we direct een ‘free meal’ voucher en een privékamer met 6 bedden aangeboden krijgen. Normaal betaal je hier 18AUD per nacht per persoon (waa, zo cheap, we love laagseizoen), maar omdat we ineens een duiktrip bijboeken, krijgen we de kamer gratis en voor niets, hopla.

Die avond maken we gebruik van onze ‘free meal’ voucher in het Woolshed restaurant waar het hostel mee samenwerkt (Jaja, er wordt nog altijd aan het budget gewerkt). Nu ja, we denken dat alle hostels samenwerken met dit restaurant/club, want het zit vol jonge gastjes waar wij ons dan ook al letterlijk oud bij voelen :-s.

Zaterdag 11 februari 2012

Nog voor de zon helemaal op is, wandelen we op de Esplanade richting Pier, want we moeten om 7uur aan de boot staan voor vertrek, ouch. Aangekomen aan de Rum Runner maken we kennis met Jason, onze wel heel ‘directe’ kapitein (Een echte zeeman met zijn lichaam vol zeetattoos). Met een snap en een beet moeten we snel de boot op, krijgen een bed toegewezen, moeten wat papierwerk invullen, onze saldo’s betalen en daarna is het wachten op de anderen. We zitten er alledrie een beetje beteuterd erbij, want deze boot is iets helemaal anders dan deze van de Whitsundays. Helemaal geen luxe, een verouderde boot en hier moeten we 2 dagen met 16 personen doorbrengen, nu ja voor de goedkope prijs van 280 AUD voor 6 duiken moet je ook niet al te veel verwachten, he.

Eens we de haven uit zijn, verandert de kapitein eigenlijk naar een hele toffe man. Hij was gewoon bloednerveus dat de boot zo snel mogelijk uit de haven moest en het nogal hectisch verliep. Bovendien kwam daar nog bij dat wij en passant gevraagd hadden om hier onze Advanced cursus af te werken. We hadden dit laten weten aan de receptie van het hostel, maar ze hadden Jason dus niet ingelicht over ons plan. Achteraf bleek dit een hele miscommunicatie te zijn en tijdens de trip naar het rif, zo een 3tal uur varen, hebben we met Jason kunnen onderhandelen zodat hij voor een klein prijsje bereid was om onze cursus verder af te werken, oef opgelost.

Op het dek zijn er onmiddellijk 2 dingen die ons serieus opvallen. We zien een overzicht van het 2daagse programma met commentaren zoals, lets go find a shark, lets go find Nemo,… en wat we nog het leukste vinden: please ask the crew to use the Free Ipad at anytime and get on Facebook. Joehoe, onze Fomo (Fear Of Missing Out, gelezen in de flair 🙂 ) zal hier niet nodig zijn, want we kunnen zelfs in dit paradijs op de hoogte blijven van alle nieuwtjes thuis…

Om 11 uur is het dan zo ver, we krijgen de opdracht onze duikspullen aan te doen, want we gaan voor de eerste keer het water in. Leen gaat mee met de ‘introductary divers’ en wij sluiten aan bij de gecertifieerde duikers (hmmm, wat klinkt dat sjiek ;-)). Ik krijg alweer stress als ik denk aan de vorige duiken waarbij ik moeite had om beneden te blijven. David speelt nog even de geruststellende instructeur en zo bereiden we samen, zoals dat moet, de duik voor. Voor de zekerheid krijg ik ook nog een extra gewicht mee en uiteindelijk geraak ik zonder moeite op de bodem. Alles verloopt vlot gedurende een 30tal minuten tot ik ineens mijn oren niet meer in orde krijg en David ook teken doet dat hij een lichte bloedneus heeft (wegens een te spannend masker). Noodgedwongen moeten we dan weer naar de oppervlakte, spijtig, want het was hier zo mooi.

Goh ja, niet getreurd, want er staan nog 3 duiken op het programma vandaag. Leen was heel erg ontgoocheld in de eerste duik, dus we moeten hier wat goedmaken. Gelukkig waren de volgende duiksessies super en verliepen ze zonder problemen, zodat het ontgoochelende gevoel al snel weer verdwenen was. Als kers op de taart krijgen de gecertifieerde duikers er ook nog een nachtduik bovenop. Leen wou ook meegaan, maar helaas voor haar, moet je hiervoor een certificaat in handen hebben (Ze weet wat haar nu te doen staat 😉 ).

De nachtduik vonden we wel heel spannend. Met een zaklamp aan ons hand springen we allemaal in het ondertussen pikzwarte water. Dit was dan ook het griezeligste van al omdat je niets ziet en je weet maar nooit wat er onder jou heen zwemt. Eens in het water was alle angst verdwenen en konden we genieten van alle beesten die enkel buiten komen wanneer het donker wordt. David ziet zelfs een kanjer van een kreeft wegschieten met een enorme snelheid en bibi heeft dat natuurlijk weeral gemist. De kleurrijke koralen overdag geven snachts een fluoriscerende gloed af, heel mooi vonden we dat. Voor herhaling vatbaar!

Na al dat duiken is het tijd voor ontspanning en met een fris pintje op het dek genieten we van het mooie uitzicht. Plots zien we een gele gloed aan de horizon opduiken wat ons – voor de tweede keer hier in Australië, net als in Broome – alweer een mooie maansopgang oplevert! Het blijft een fascinerende gebeurtenis en wat een toeval voor Leen dat zij hier nu ook net op dit moment is. Met een overweldigende sterrenhemel valt de nacht en de meesten slapen gewoon bovenop het dek met de zeebries die een beetje afkoeling zorgt aan de zwoele lucht.

Zondag 12 februari 2012

Om ons advanced certificaat te behalen moesten we nog 1 ‘Adventure duik’ en een ‘diepe duik’ doen. De nachtduik van gisterenavond geldt ineens voor onze ‘adventure duik’ en de deep dive, dat doen we deze ochtend. We gaan tot max 30 meter onder water om daar wat oefeningen te doen en wat plezier te maken. De bedoeling van zo een diepe duik is de gevolgen te laten zien van druk, stikstof narcose en kleurverandering. Via een touw dat we moeten volgen staan we vrij snel op de bodem van de zee. We zien dat we op 25,5 meter zitten en daar haalt Jason een waterflesje boven. Dit is volledig samengedrukt door de druk van het water. Vervolgens haalt hij een ei tevoorschijn. Hij breekt het ei en door de druk verandert er eigenlijk niets aan de consistentie. Het eigeel blijft een bolletje dat we gewoon naar elkaar kunnen doorspelen.

De gevolgen van stikstof narcose (een soort van dronken zijn door de zuurstof en druk van het water) wordt getest aan de hand van een oefening waarbij we gemakkelijke rekensommen moeten oplossen. Ik moet al eens goed nadenken hoeveel 40 plus 60 is. Boven water mag dit dan een makkie zijn, maar op 25meter diepte gaat dit toch heel wat trager. Zelfs het noteren van onze naam is niet evident :-).

Als laatste toont Jason zijn vinger waar er toevallig een beetje bloed uitloopt. Hier op de bodem van de zee is het bloed niet langer rood maar zwart/groen van kleur. Zo zien we dan ook onmiddellijk dat kleuren opgeslorpt worden naarmate je dieper onder water gaat. Wanneer we terug naar boven moeten gaan, stijgen we zeer voorzichtig tot een diepte van ongeveer 5 meter voor een ‘veiligheidstop’ van een 3tal minuten. Dit om het te veel aan stikstof in onze aderen de kans te geven terug op te lossen. Wanneer je te snel naar boven zou gaan, kunnen er zich stikstofbellen in je lichaam vormen wat natuurlijk heel gevaarlijk kan zijn en je naar het ziekenhuis in een decompressiekamer moet gaan zitten. Ik had da natuurlijk niet door dat we al 3 minuten op 5 meter aan het rondzwemmen waren boven het rif, waarbij ik nog een extra safety stop eraan toevoeg. Ne mens kan niet voorzichtig genoeg zijn niewaar? Terwijl de anderen al lang boven zijn en zich afvragen wat ik in godsnaam nog onder water aan het doen ben, blijf ik mooi hangen en lukt het me om niet als een speer naar boven te schieten. Ne keer boven krijg ik toch weer niet onder mijn vijs van waar ik bleef? Met een ‘no worries’ blik was ik toch stiekem blij dat het me eindelijk gelukt was dus missie geslaagd. Wanneer we veilig en wel terug boven zijn, is er iets te vieren want ons advanced certificaat is met deze duik binnen! Check.

Een paar uur later beginnen we aan onze 6de en laatste duik voor deze trip aan een duiksite die de Canyons noemt. Dit is een absolute schitterende afsluiter van deze trip, waarbij we Nemo en zijn vele Nemovriendjes vinden, check. Moe en tevreden varen we allemaal supercontent terug richting vasteland, af en toe vergezeld van een aantal dolfijnen die met de boot komen meereizen.

‘s Avonds geven we er nog eens een serieuze lap op met de hele duikgroep en ‘vieren’ zo ineens ook Leen haar laatste avond hier bij ons 🙁