Blog van Griet en David

Zaterdag 25 februari 2012

We worden terug wakker in Dougies, maar deze keer iets minder blij, want we staan vol met boebels. We hebben wellicht gisteren een paar beestjes meegebracht van de kloof naar het hostel (oepsiedezie). We checken uit en rijden richting Atherthon Tablelands, ontdekt door meneer…. Atherton (dat had je niet gedacht he?). De Tablelands liggen op een boogscheut van Cairns en omdat het hier gemiddeld een paar graden koeler is dan in de stad, is deze streek in de hete zomer een ideale uitstap voor de lokale bevolking. Wij zijn hier duidelijk in het laagseizoen (lees: regenseizoen), want er is hier geen kat te bespeuren. We stoppen eerst aan een visitor centre om te checken wat hier te bezoeken valt. De dame aan de receptie geeft ons een must-see mee, ‘you MUST go there, you don’t have a choice’. Wie zijn wij om de informatie uit eerste hand te verwerpen, dus wij naar die aangeraden vulkaankrater. Niettegenstaande die 134 meter diep is, waren we meer onder de indruk van de ‘caterpillar-trains’ dan van die fameuze krater. De rupsjes op de ballustrade zijn echt een attractie op zich, neus-aan-poep-gewijs vormen ze lange slierten en zo leidt de eerste de weg van een 10tal anderen! Wat het nut hiervan precies is, blijft voor ons een raadsel, maar we zijn alleszins wel geboeid door het fenomeen.

Een volgende stop maken we aan de Curtain Fig Tree, waar we dan weer wel enorm onder de indruk van zijn. We kunnen het dan ook niet laten om naar zijn soortgenoot, The Cathedral Fig Tree te gaan kijken. Als je wilt weten wat een fig tree is, dan moet je dat maar een googelen, wikipedia’en of het aan David vragen; want ik kan da niet uitleggen :-). Misschien kan je ook gewoon de foto voor zich zelf laten spreken.

Net op tijd komen we die avond aan in het ecologisch verantwoorde hostel ‘on the Wallaby’, waar we nog meekunnen met de gratis platypus-wandeling. Volgens hun website heb je 98% om er een platypus te spotten…en raad eens bij welk percentage wij waren? Juist ja, deze ochtend hebben ze er nochthans veel gezien, dat zal wel. Wat we dan wel weer te zien krijgen, is de tree-kangaroo, een kangoeroe die in een boom leeft zoals de aapjes. Hij kan wel tot 12 meter ver springen van de ene boom naar de andere boom.

Na de wandeling kunnen we onze voetjes onder tafel schuiven voor de lekkere ozzie barbeque, geprepareerd door de gastvrouw van dienst. We hebben een heerlijke nachtrust, want we zijn met welgeteld 3 gasten in het volledige hostel.

Zondag 26 februari 2012

Gisteren stond in het teken van groen en dieren, vandaag maken we er een watervallen-dag van. We doen de ‘waterfall’ route langs de Millaa Millaa falls, de Ziggi Falls en de Ellinjaa falls. We hadden er precies iets meer van verwacht, want we zijn toch niet zo onder de indruk. De laatste van de reeks kunnen ons nog wat boeien, terwijl we van de Milaa Milaa falls zo iets van een te toerisch gedacht krijgen. Met een kraampje, een uitkijkplatform en toiletten vlak aan de waterval hebben we het moeilijk om er echt van te kunnen genieten.

De ‘little millstream falls’ kunnen ons dan wel weer bekoren, ook al zijn die het minst bezochte. Misschien is dat de reden wel… Het is een idyllisch plaatsje met cascade watervallen, die liefdevol naar beneden stromen. We zien er een koppeltje dat deze plek best wel romantisch vind en we denken dat ze het zelf jammer vinden dat wij er gearriveerd zijn 🙂

Van de kleine millstream falls naar de grote. Deze zijn heel hoog aangeschreven in alle boekskes. Het zijn de breedste watervallen van Australië, hoho, met zijn allen erheen, dus de verwachtingen staan hoog gespannen. Wanneer we er aankomen denken we dat we bij de verkeerde watervallen staan, maar na vergelijking met het fotootje in het boekje, zijn we wel degelijk juist. Jammer maar helaas, de verwachtingen waren blijkbaar een beetje te hoog.

We eindigen de dag bij de Barron-falls. Wat de meest spectaculaire waterval had moeten worden, is nu maar een klein piswatervalleke. De waterval staat er om gekend om in het regenseizoen een kanjer van een waterval te worden, maar nu helaas door de zeer droge dagen voordien stelt hij 2 keer niks voor. Terug naar Cairns dan maar!

Wanneer we aan het hostel bezig zijn met onze bagage uit te pakken, zien we iemand lopen met een groot pak friet. Het water loopt ons meteen in de mond en vragen waar ze de frietjes vandaan gehaald heeft. Zouden we dan toch wel last hebben van heimwee? We laten het ons smaken, maar stilletjes verlangen we toch naar de “Frietketel”.

Maandag 27 februari 2012

De laatste dag in Australië brengen we door met administratie. We treffen de laatste regelingen alvorens we morgenvroeg naar Nieuw-Zeeland vliegen. We rijden eerst richting de bank aangezien we ons geld van de Australische rekening graag willen omzetten naar Nieuw Zeelandse dollar. Daar stellen ze ons een Travel money card voor, een soort van kredietkaart waar je geld opzet in de munt dat je zelf wilt (een beetje zoals Proton). Je kan daar dan gemakkelijk mee betalen en geld afhalen zonder elke keer rekening te moeten houden met een wisselkoers of extra kosten. Je kan er tot 6 verschillende munteenheden op voorhand op laten zetten. Het kost maar 15AUD om dat te doen en zo ben je later ook niet meer afhankelijk van allerlei zotte wisselkoersen. Indien we nog wat zouden overhebben, kunnen we dat dan gemakkelijk meenemen naar België omdat dit dan direct kan omgezet worden naar Euro. Ok, dat lijkt ons zeer handig, dus laat ons maar zo snel mogelijk zo een kaart aanvragen. Op het moment dat we het contract tekenen, zie ik ineens dat we een belachelijk lage koers krijgen van AUD naar NZD. Ik vraag aan de loketbediende waarom die koers zo laag is en ze lijkt niet te weten waarover ik het heb. Ze stelt dan zelf maar voor om eens rond te gaan kijken in wisselkantoren om te checken of we een betere koers kunnen vinden, want ze is er vast van overtuigd dat zij de beste koers heeft. Dat had ze beter niet gezegd, want nog geen 100 meter verder krijgen we al een koers die ons maar liefst 5 cent PER DOLLAR meer oplevert. Met het bedrag dat nog op onze rekening staat, komt dit op een verschil van 300 EURO meer. Ons besluit is dan ook snel gemaakt, dus wij naar de bank om ons geld cash op te vragen om dit te laten wisselen in het wisselkantoor. De bankbediende was hier niet echt blij mee en deed ons nog een ultiem voorstel om de administratiekost van 15 dollar te laten vallen om toch te kiezen voor de Travel money card. 15aud of 300 euro verlies, hmmm. Nadeel van onze keuze is dat we hier nu gelijk een wandelend bankautomaat rondlopen. Nu maar hopen dat we niet overvallen worden…

We gaan ook nog snel naar de Post, waar we een postpakket opsturen naar huis met allerhande zaken die we hier niet meer nodig hebben. Onder andere nog een slaapmatje en een reisgids die Leentje hier onbewust, (of misschien wel bewust? ;-)) heeft achtergelaten. We kiezen voor de goedkoopste oplossing via zeepost, waarbij het tot 12 weken kan duren vooraleer het aankomt. Het kan dus goed zijn dat we het zelf in ontvangst kunnen nemen of dat de container ergens verloren raakt op zee…

Vooraleer we in bed kruipen, praten we nog een beetje na over de fantastische reis die we achter de rug hebben. We kunnen het bijna niet geloven dat Australië er al opzit. Een jaar geleden was ons verlof zelfs nog niet goedgekeurd! Wat gaat de tijd snel zeg. We zijn toch supergelukkig dat we deze ervaring, die niemand ons nog kan afpakken, hebben kunnen beleven. Het zal een reis zijn waar we enorm veel herinneringen gaan aan hebben en we nog lang, lang, laaaaang zullen over napraten. Een echte droom die uitkomt… en het is nog niet gedaan… joepie! Op naar Nieuw Zeeland!