Blog van Griet en David

Zondag 11 maart 2012

De voorbije dagen hebben we aan zon geen gebrek gehad, maar vandaag laat ze zich niet zien. De dagplanning is dan ook snel gemaakt en we beslissen om in de voormiddag nog eens lekker te gaan genieten in de hotsprings aan de camping. Wanneer er zich oudepetekes-vel op onze vingers begint te vormen, kruipen we uit de baden en zetten aan met onze campervan richting Taupo.

In het visitor center winnen we wat informatie in over de Tongariro Alpine Crossing. Omwille van het slechte weer is de wandeling vandaag en morgen gesloten, wegens te veel regen en wind. We bekijken wat we hier nog kunnen doen in de streek tot dinsdag wanneer er beter weer voorspeld wordt en de wandeling waarschijnlijk weer open zal gaan. Vandaag doen we door het miezerige weer niet te veel meer en drinken een koffie waar we gratis internet hebben.

Aan Lake Taupo vinden we toevallig gratis campeergelegenheid voor ‘self-contained vehicles’. Dat zijn wij dus, aangezien we over een toilet beschikken en ons afvalwater opgevangen wordt in een tank. Ze zijn hier blijkbaar streng, want ‘s avonds worden er een aantal busjes weggejaagd door een opzichter omdat zij niet over een toilet beschikken. Gelukkig voor hen krijgen ze niet de 200 dollar kostende boete aangerekend maar volstaat het van gewoon weg te rijden.

Maandag 12 maart 2012

Het slechte-weer-plan zijn de Huka Falls geworden. Nu ja, dat is ook wel buiten, maar slechts een paar minuutjes van de parking verwijderd. Met de regenjas aan zijn we weg. De Huka watervallen zijn op zijn minst gezegd indrukwekkend. Wat een massa water stroomt hier seconde per seconde naar beneden met een enorme kracht. Het water is bovendien superhelder, wat het zicht echt schitterend maakt. We blijven er echter niet lang, want die regen houdt maar niet op. Volgens de weersvoorspellingen zou de Tongariro Crossing moeten doorgaan morgen, dus we wagen het erop en rijden alvast naar de camping die vlak naast het base camp gelegen is. Daar maken we de nodige reservaties voor de shuttle bus die ons naar het begin van de wandeling zal brengen..morgen…hopelijk…

Dinsdag 13 maart 2012

Ik ben direct wakker als om half 7 de wekker gaat want ik ben toch wat excited voor wat we vandaag gaan doen. Griet draait zich nog eens goed om in bed en is blijkbaar iets minder enthousiast als ik op dit uur. Wanneer de 3de snooze afgeklopt wordt en ik de koffie al klaar gemaakt heb, staat onze moet-smorgens-serieus-bekomen persoon dan toch op. Maar de koffie maakt alles goed. Op hoop van zege dat de wandeling vandaag opengaat, doen we onze stapperkes aan, maken onze boterhammetjes, vullen wat flessen met water en stappen dan naar het busje dat ons komt ophalen. De chauffeur heeft gelukkig goed nieuws want de tocht is vandaag open.

De hele busrit lang rijden we in een dichte mist naar onze bestemming. Wanneer we op een hondertal meter van het vertrekpunt zijn, komen we opeens boven de wolken uit en zien we voor het eerst vandaag de mooie ochtendzon en de prachtige vulkaanbergen die we vandaag zullen beklimmen. We zetten onmiddellijk aan en beginnen, ondertussen allebei vol goede moed, aan onze lange wandeltocht.

De Tongariro Alpine Crossing staat gekend als 1 van de beste dagwandelingen ter wereld, maar mag zeker niet onderschat worden. De 19,4 kilometer lange tocht start op een hoogte van 1100 meter om dan in 2 etappes naar een hoogte te gaan van 1886 meter vanwaar hij vervolgens met een geleidelijke afdaling u 1100 meter lager brengt naar het einde van de wandeling.

De eerste kilometers kunnen we op ons gemak wandelen, zonder dat we heel veel moeten klimmen. Aan het toilet bij de Soda Springs horen we iemand zeggen dat we beter hier naar toilet gaan, want dit is de laatste gedurende een 3 à 4 tal uur. Met Griet haar kleine blaas kunnen we dit advies dus beter niet in de wind slaan. Aan de geur in het toilet merken we dat iedereen, zo’n 25.000 wandelaars per jaar, hier zijn laatste boodschap komt doen alvorens verder te gaan.

Van hier af aan is het de wandeling echt menens, want via trapjes en steile stukken stijgen we ongeveer 340 meter. Rechts van ons bevindt zich de grote zwarte vulkaan Mount Ngauruhoe, maar de meeste mensen onder ons zullen hem eerder kennen onder de naam van Mount Doom in The Lord Of The Rings-trilogie. Deze vulkaan stond namelijk model voor de spannende slotscène in het derde deel. Aangezien wij al heel veel van die film vergeten waren, hadden we het laatste deel nog eens bekeken voordat we aan de tocht begonnen. Griet zegt opeens: die film duurt nu toch wel heel lang he, waarbij ze dan maar pas op het einde door had dat ik gekozen had voor de extended versie van een film die normaal al een goeie 3 uur duurt 🙂

Wanneer de beklimming er op zit komen we terecht op een vlakte waar we door een dichte mist moeten lopen en Mount Doom zich goed verschuilt tussen de wolken. Het is pas als we aan onze 2de beklimming beginnen dat het achter ons wat opklaart en we de prachtige kleuren kunnen bewonderen van de vulkaan en het gele South Crater er voor. Het zicht is echt prachtig en dus een ideale plaats om al aan een vroege picnic te beginnen.

Terug wat op krachten passeren we de Red Crater en doen er nog een laatste klim bij naar het hoogste punt van de wandeling (1886 meter). Nadien is het steil naar beneden in los zand richting Emerald Lakes. Het is opletten geblazen dat je niet uitschuift want je zou al snel enkele meters later belanden. Elk heeft zijn eigen techniek om hier naar beneden te gaan, wat soms grappige paskes oplevert. We gaan dan de centrale krater over en passeren het 10 kilometer bordje. We zijn nog maar halfweg en we hebben de meeste bezienswaardigheden al achter de rug. Na het Blue Lake begint dan de eindeloze afdaling van 1100 meter in hoogte naar beneden. Er lijkt echt geen einde aan de weg te komen en bij het 15 kilometer paaltje hebben we het zo wat gehad met de constante aanval op onze knieën. Da laatste 4 kilometer gaan we dan nog door een bos waar we zo snel mogelijk proberen door te lopen. Zo kunnen we nog een vroegere shuttle halen en zijn we sneller terug aan het caravanpark om onze spieren te ontspannen. De volgende shuttle was maar anderhalfuur later en we hadden echt geen zin meer om nog zolang hier rond te lopen…

Op tijd komen we aan op de parking en zit onze wandeling van 7,5 uur er op. We zijn ongelooflijk blij dat we hem gedaan hebben want onderweg krijg je prachtige zichten te zien. Moesten we niet zo moe geweest zijn op het einde, zou het bos met het aangename riviertje volgens Griet zelfs ook nog de moeite zijn. Nu vonden we het gewoon een pijnlijke uitstelling van het eindpunt, vooral omdat we in het bos nergens meer pijltje vonden met de afstand die we nog moesten doen.

Op de camping kunnen we onze schoenen uitdoen en genieten we met onze stoelekes buiten nog van het aangename zonnetje. Het is wel vechten tegen de vermoeidheid en het is wachten tot morgen vooraleer we echt de pijn in onze spieren zullen voelen. Het belooft anders wel een zeer goede nachtrust te worden, want de trotters hebben een flink wandelingske achter de kiezen, slaapwel…