Blog van Griet en David

Maandag 26 maart 2012

In de voormiddag maken we een wandeling van anderhalfuur naar de Franz Josef gletsjer. De tocht stelt weinig voor, maar de zichten zijn zeer indrukwekkend. Als je op de gletsjer zelf wilt gaan, moet je een georganiseerde tour boeken, want alleen is een dergelijk uitje veel te gevaarlijk. We kijken dan ook al met veel plezier uit naar deze namiddag wanneer we op een andere gletsjer hier in de buurt mogen gaan met een tour. In Argentinië hebben we al – op de Perito Moreno – eens een gletsjerwandeling gedaan maar voor Anne en Jorn is dit de eerste keer, dus dit wordt terug een speciale ervaring.

Tegen de middag rijden we richting het stadje Fox Glacier waar we inchecken voor onze tocht op de gletsjer. We worden allemaal in de kleedkamer geroepen, waar we een ‘safety’ briefing krijgen. Het is en blijft nu eenmaal een gevaarlijke omgeving, want de gletsjers verschuiven en brokkelen elke dag af. De gidsen hebben gelukkig kennis van zaken, dus maken we ons weinig tot geen zorgen. Deftige stapschoenen worden aangeboden, een goeie regenjas, alsook een muts en wanten voor de koukleumen onder ons – lees Anne en ikke. Het is niet omdat het beneden lekker warm is, dat dit boven ook het geval is. Er werd ons ook aangeraden om een 4-tal lagen kleren aan te doen, zodat we ons makkelijk kunnen aanpassen aan de alom wisselende weersomstandigheden. We zien er uit als goed geprepareerde eskimo’s, dus ik denk dat het wel zal lukken.

Op de bus naar de gletsjer krijgen we al een hele interessante uitleg over het feit dat de gletsjer lang geleden veel verder kwam. We krijgen ook de reden te horen waarom het in deze streek tot 200 dagen per jaar regent. Het is namelijk de enige plaats ter wereld waar bergen zo snel vanuit de zee rijzen. Over een afstand van 30 kilometer klimmen de bergen al tot een hoogte van 2000 meter en hoger. De wolken, die van uit zee komen, kunnen hier niet over zodat de regen dan langs deze kant valt. In de hoge bergen valt er zo tot 16 meter(!) regen/sneeuw per jaar, ideaal dus als voeding voor de paar gletsjers hier in de buurt.

We worden in kleine groepjes onderverdeeld om zo via een kleine wandeling het ijs te bereiken waar we dan onze ‘crampons’ aangespen. Het eerste contact met het ijs voelt een beetje raar aan maar went snel. We wandelen allemaal mooi achter elkaar over ijstrappen, ijsspleten, ijsriviertjes, kortom, een echt ijsparadijs. Wanneer je de grootte van de gletsjer bekijkt, dan besef je terug hoe klein je wel bent.

Nu en dan stopt de begeleider bij een ijstunnel, spleet of wand om wat meer uitleg te geven. Het is een beetje een rare kwibus, maar de interessante uitleg maakt veel goed. David is er altijd als de kippen bij wanneer de gids zijn OK geeft om eens in de tunnel te kruipen. Wij blijven liever op een afstand kijken, want het ziet er toch maar een beetje creepy uit.

Op de terugweg horen we ineens een luide knal… Anne en ik denken dat het begint te onweren, maar de gids wordt plots heel enthousiast en gaat vlug kijken naar de mond van de gletsjer. Daar ziet hij dat een grote brok is afgevallen, hij schat het op een grootte van 50 à 60 ton ijs. In de hoop dat er nog brokstukken naar beneden zullen komen, blijven we tevergeefs even wachten. Op het moment dat we opnieuw verder aan het wandelen zijn, horen we opnieuw een luide knal. Typisch natuurlijk dat we het weer gemist hebben… De rest van de gletsjer wand is er nu afgevallen en veroorzaakt een kleine vloedgolf die grote brokken ijs meesleurt. Jawadde, daar wil je liever niet in belanden…

Heel tevreden van de mooie uitstap zoeken we met onze camper een mooi plekje aan een riviertje waar we die nacht in alle rust ‘freedom’ campen.

Dinsdag 27 maart 2012

We slapen lekker lang uit tot een uur of 9 om de dag in te zetten met ons alledaags gezellig ontbijt. Het zonnetje probeert door de wolken te komen en dat lukt behoorlijk. We rijden even verder naar het Lake Matheson, dat bekend staat om zijn spiegeleffect. Op een mooie klare dag kan je hier in het meer de weerspiegeling zien van de bergen. Terwijl de mannen op zoek gaan naar de spiegel, genieten de vrouwen van een lekker drankje op het terrasje, zalig in het zonnetje. Een goed uur later komen de mannen terug met vele foto’s. Helaas waren er teveel wolken om Mount Cook te kunnen zien, maar de wolken leveren ook al een mooi effect op.

Iets na de middag zetten we koers over de Haast Pass. Alweer een supermooie route langs bergflanken, riviertjes en watervallen. De regenwolken vergezellen ons opnieuw en zo rijden we richting Wanaka. Onderweg maken we nog een kleine pitstop aan de Billy falls waar we een mooi wandelingetje maken door het bos tot aan de helderblauwe rivier.

Eens voorbij de pas stoppen we om de 5 minuten, want de 2 fotografen zijn duidelijk in hun nopjes en leggen het meer van Hawea langs alle kanten vast. De meisjes keuvelen rustig verder in de auto, want wij geraken maar niet uitgeklapt…

In Wanaka checken we in op de camping, nemen een verkwikkende douche en gaan voor de eerste maal op restaurant. We willen graag pizza eten en hebben de keuze uit een Chinees restaurant waar ze ook pizza’s aanbieden of een iets duurder pizza-restaurant. Ja, de keuze is dan wel snel gemaakt natuurlijk… We vinden de lekkere pizzatent – the Cow – ergens verscholen in een verdoken hoekje, waar we het ons lekker laten smaken. Om de avond helemaal af te sluiten, spelen we nog – nu reeds een traditie – een spelletje UNO, waarna we allemaal moe maar voldaan in ons bedje duiken..