Blog van Griet en David

Woensdag 28 maart 2012

Vandaag voelen we ons weer kinds want we brengen een bezoekje aan Puzzling world. Een paradijs voor puzzelfanaten maar als je geen zin hebt om inkom te betalen kan je je al genoeg bezighouden met puzzels in de inkomhal. Binnen worden de hersenen helemaal in de war gebracht met allerlei illusies, hologrammen en raadsels. De kamer met de gezichten die je lijken te volgen vonden we heel indrukwekkend. Buiten is er dan een geniaal 3 dimensionaal doolhof waarmee je wel een tijdje zoet bent. Het lijkt eerst heel gemakkelijk maar dat is het zeker niet… Jorn kijkt vanop een afstand toe hoe we de brug elke keer oversteken en het einde maar niet lijken te vinden. Plezant voor jong en oud.

Na al dit leuks zetten we de rit richting Queenstown in via een prachtige weg. Vanuit Wanaka kan je 2 routes nemen; de lange weg die geschikt is voor alle verkeer ofwel de weg door de bergen die niet geschikt is voor grote vrachtwagens en caravans. Uiteraard nemen we die laatste over de Crown Ranges Sadle. Wonderlijke bergen drijven de motor tot het uiterste, maar we halen de top! Ondanks het mooie zicht zitten de mannen toch een beetje in de shit, want het toiletgaatje van de camper gaat niet meer open. Gelukkig was de WC net uitgekuist, waardoor het uiteenhalen van het mechanisme al bij al nog meevalt.

Via vele haarspeldbochten arriveren we uiteindelijk in Queenstown. De stad blijkt een idyllisch plaatsje te zijn aan de rand van Lake Wakatipu. Het lijkt een rustig stadje, maar is wel ‘the place to be’ als je een gezonde dosis adrenaline nodig hebt. Het wordt niet voor niets ‘the most exciting place of New Zealand’ genoemd.

We zoeken de camping op iets buiten de stad, waar de zon helaas snel weg is achter de bergen. Terwijl de meisjes de was en de plas doen, maken de mannen heerlijke spaghetti met verse groentjes. Ze dachten van lekker te kunnen genieten met een heerlijk rood wijntje bij de spaghetti, maar die smaakt helaas niet zoals hij ruikt. De smaak is een kruising tussen Porto en limonade. Het vaatje van 3 liter zal dan ook niet onmiddellijk leeg zijn, schol!

Donderdag 29 maart 2012

Op weg naar de camping waren we gisteren aan de shotover boten gepasseerd. De mannen hebben wel zin in een beetje adrenaline en kopen een ticketje. Even later scheren ze met een enorme snelheid over het water, terwijl wij er een foto van proberen te nemen. Ze verdwijnen tussen de rotsen en zien ze pas een half uur later terug, allebei met hun ‘hair behoorlijk in the wair’. Ze zeggen allebei vol overtuiging dat het zijn geld meer dan waard is. In de shop haalt Jorn zijn gratis foto nog op, zodat ze alsnog een leuke souvenier hebben.

De volgende stop is aan de Kawarau brug, waar het bungee jumpen voor het eerst gecommercialiseerd werd. We zijn er getuige van hoe enkele mensen er de kick van hun leven krijgen. Wij krijgen het er zeer benauwd van en dat alleen maar van er naar te kijken. We zien er toch wel een paar die zich na een stapje op het randje van de brug bedenken en gewoon terugkeren. Wel jammer van hun geld, want no jump, no refund.

Na dit spektakel zetten we koers richting Te Anau aan de rand van het Fiordland National Park, onze uitvalsbasis voor een trip naar Milford Sound. We beslissen van die avond nog de glimwormgrotten te bezoeken. We boeken de boot, doen een terrasje en vertrekken stipt om 19u naar de grot. De boottocht op zich is al de moeite waard, want onderweg krijgen we een prachtige zonsondergang te zien over de baai. Aangekomen aan de grot geeft een gids een gids ons een beetje uitleg en dan is het tijd om de grot in te gaan. De ingang moeten we gebukt binnen gaan waar we in de grot komen waar er een enorm lawaai is. We zien een enorme waterval doorheen de grot stromen; een heel bijzondere ervaring. Langs kleine brugjes krijgen we de waterval langs alle kanten te zien vooraleer we aankomen aan een klein bootje waarmee we de duisternis invaren. In het pikdonker krijgen we dan ineens kleine lichtjes te zien, precies een mooie heldere sterrenhemel, een magische ervaring. Een kwartiertje later zit het bezoek er al weer op en kunnen we een warm drankje krijgen in de kantine. Via een presentatie krijgen we dan nog wat meer informatie over die speciale wormpjes, hoe ze aan hun eten komen en voortplanten. We zijn blij dat we dit niet eerst hadden gezien, want het zijn echt wel vieze beesten! Na deze interessante uitstap gaan we op zoek naar een gratis camping en gaan zo een rustige nacht in.

Vrijdag 30 maart 2012

Op het programma vandaag staat 1 van de hoogtepunten waar we al een tijd naar uitkeken, Milford Sound. De 120 kilometer lange prachtige route is echt een pareltje zodat je onderweg veel stops moet maken. Niet alleen om de toeristische bezienswaardigheden te bekijken, maar ook om de prachtige zichten vast te leggen. Bergen, weidse vlakten, tropisch bos, spiegelmeren, noem maar op. We denken dat dit toch al de mooiste route is dat we in Nieuw-Zeeland hebben afgelegd. ‘s Middags picnicken we aan een uitzichtpunt met zicht op besneeuwde bergtoppen. Het is er zalig genieten met het zonnetje op ons bolletje.

Na de middag rijden we door de 1,2 kilometer lange Homer-tunnel die redelijk steil naar beneden gaat. In het donker is dit toch wel een beetje griezelig. Wanneer we terug licht aan het einde zien, klaren de gezichten terug op, want het uitzicht is onbetaalbaar, wow! Ineens volgt de ene haarspeldbocht na de andere. Om de benen even te strekken maken we de wandeling naar The Chasm, een waterval die een kloof in de rotsen heeft uitgehold. Na een schitterende rit komen we dan uiteindelijk aan in Milford Sound. Daar maken we de wandeling naar de lookout, alsook een toertje langs het water. We houden het budgettair deze keer, want je kan hier – als je wilt – veel geld neertellen voor een cruise, helicopter- of vliegtocht over de Sounds.

Op de terugweg worden opnieuw verschillende stops gemaakt want met de wind die gaan liggen is, zijn alle meren spiegels geworden. Het zicht van de bergen in het weerspiegelende water blijft toch altijd een leuke foto waard. Hoe je het ook draait of keert, de foto blijft steeds dezelfde.

Aan Lake Gunn strekken we nog even de benen, alvorens terug te rijden naar Te Anau. We checken in op een sjieke camping deze keer waar we onze voetjes onder tafel mogen steken met een lekker gerechtje klaargemaakt door koks Jorn en David.