Zaterdag 31 maart 2012
De Southern Scenic Route is een gerenommeerde route die langs het zuiden loopt van Queenstown naar Dunedin. Wij zitten ondertussen al in Te Anau en met Milford Sound achter de kiezen hebben we al een prachtig stuk doorkruist. Vandaag staat niet veel op het programma buiten de tocht naar Invercargill. Met hier en daar weinig te vertellen stops, hadden we alle 4 het idee dat het tijd was om gewoon eens een dagje te relaxen. Aangekomen in Invercargill checken we dan ook in op de camping om de namiddag in een stralende zon te genieten van een boekje, drankje of een spelletje UNO. Zalig…
Zondag 1 april 2012
Ons eerste werk vandaag is wat informatie inwinnen in het plaatselijke bezoekerscentrum. De Lonely Planet geeft veel informatie, maar deze uit eerste hand is toch altijd nog dat ietsje beter. We halen een streekkaart op met de weg die we vandaag kunnen volgen door de Catlins, met zijn enorme groene heuvels, wat alweer een prachtig stukje natuur oplevert. Onderweg maken we enkele stops die de moeite waard zijn. Aan Waipapa point maken we een klein wandelingetje naar de vuurtoren, waar we een aantal zeeleeuwen spotten op het strand. We moeten toch wel 20meter van ze blijven, want het lijken geen doetjes. Ze gaan elkaar te lijf met hun bek wagenwijd open om elkaar te domineren. Eén moet afdruipen met een bloedplek van een beet.
Een beetje verder rijden we de gravelweg op richting Curio Bay en Porpoise Bay. Dit doet de hele bus schokken en beven, alsook het stofhappen moeten we erbij nemen, maar het uitzicht aan het einde van de weg is er wel heel mooi. Gelukkig maar.
Terug op geasfalteerd weg denken we dat het een aprilgrap is, maar nee, effectief, we kunnen hier de Niagara Falls bezoeken. Met veel fantasie dan toch wel, want de mannen vinden het zelfs de moeite niet om er een foto van te nemen – en geloof me – dat wil zeggen dat het echt niet de moeite is!
De zon begint al een beetje te zakken, dus we zetten snel koers richting Nugget Point, waar we de zeldzame Yellow Eyed pinguins kunnen spotten hoe ze aan land komen van een dagje visjagen op zee. Ze komen aan wal zo een 2tal uur voor het ondergaan van de zon. We wandelen naar het uitkijkpunt dat daar speciaal gebouwd is, maar na lang turen druipen we zonder resultaat weer af. Volgende keer meer geluk.
Die avond vinden we een camping bij iemand thuis. De man des huizes vraagt een kleine prijs in ruil voor een plaatsje in zijn hof. Heb je stroom nodig? Dat kan, gewoon met de verlengdraad vanuit zijn eigen huis. Het is een beetje een camp and breakfast, want hij vraagt of we het English ontbijt willen voor morgenvroeg. Het lijkt een gat in de markt, maar de bonen in tomatensaus en sausiesjes in de ochtend vinden we er toch net een beetje over.
Maandag 2 april 2012
On the road again richting Dunedin, een stad met een historisch treinstation, een chocoladefabriek en de steilste straat ter wereld. In het gezellige stationsgebouw genieten we van een heerlijk kopje koffie, in de botanische tuin eten we onze picnic en dan kunnen we onze calorietjes verbranden op de steilste straat ter wereld. Met een helling van 35% op het steilste stuk willen we onze camper niet op de proef stellen en parkeren we ons dus wijselijk aan de voet. In de straat zelf willen we niet wonen want elke dag Aziaten voor uw deur hebben die een lawaai maken van jewelste is niet echt leuk. We hadden wel juist geluk want het was afval-ophaal-dag. Zo waren we ook ineens getuige hoe ze in deze straat het afval ophalen.
Genoeg gezien van Dunedin rijden we verder naar de Otago Peninsula. Een hele mooie kustroute biedt veel stopmogelijkheden met Lanarch Castle als eerste halte. Gebouwd op het hoogste punt van het schiereiland biedt volgens de reisgids prachtige vergezichten op. Aan de kassa vragen we of we gewoon een kijkje mogen nemen in de bar en er iets drinken. Helaas, pindakaas, want je kan enkel iets drinken als je ook de dure inkom betaalt. Kerekewere dan maar, want we hebben geen zin om inkom te betalen. De auto achter ons doet net hetzelfde, en die er achter ook, en die er achter ook … wat de man achter de kassa toch een beetje een beteuterd gezicht oplevert.
De volgende attractie ligt aan Sandfly Bay. David kreeg het al benauwd met het woordje Sandfly, maar gelukkig is de naam afkomstig van het opvliegend zand en niet van de mega irritante beestjes – die blijkbaar Davids bloed het liefste hebben. De weg naar het strand is heel leuk, waarbij we diep in de zandduinen zakken. Hier kunnen we opnieuw Yellow Eyed pinguïns spotten die na hun jacht uit het water komen. Een aantal toeschouwers bevestigen dat er zitten, maar nu moeten we ze nog weten te vinden. David ziet er ineens eentje heel ver tussen de duinen waggelen. Niet veel later zien we er nog twee andere. Waaw, deze keer hebben we meer geluk. We zien wel geen pinguïns uit het water komen, maar we kunnen wel 3 yellow eyed pinguïns afchecken. Nu moeten we nog de vermoeiende weg door de duinen terug naar boven, maar het was gelukkig niet voor niets.
Vlug springen we terug de wagen in, want een beetje verder op de weg kunnen we nog een kolonie blauwe pinguïns spotten. We hadden ergens gelezen dat deze beestjes een ongelooflijke biologische klok hebben waarbij ze op klokslag 8uur (7uur in wintertijd) uit het water komen, maar met de uurverandering van vorige week hadden we toch onze twijfels. Heel verkleumd van de kou zien we ineens zwarte plekjes naar het strand toezwemmen en jawel, klokslag 7uur komen de pinguïns uit het water. Het was al beetje te donker om te zien of ze nu blauw, groen of zwart zijn, maar de grappige waggelende schaduwen op het strand vonden we al indrukwekkend genoeg. Missie geslaagd 🙂
Dinsdag 3 april 2012
Een hondertal kilometers boven Dunedin kan je de Moeraki Boulders bezoeken. Op een heel mysterieuze wijze zijn deze perfecte ronde knikkers op het strand gekomen. Het hoe en wat heb ik niet echt begrepen, maar het levert wel leuke foto’s op.
Voor ons middagmaal willen we eens lekker gaan eten bij Chez Fleur, volgens de reisgids een echte aanrader. Tot onze spijt is het restaurant op maandag en dinsdag gesloten. We hadden ons al verlekkerd op een heerlijke vismaaltijd, maar het lot besliste anders. Gelukkig kunnen we in het ‘Portside restaurant’ in Oamaru genieten van een heerlijke Fish ‘n chips. Het lekkere eten, de lokatie met zicht op zee en het poeskaffeeke achteraf zorgt ervoor dat we hier beetje langer tafelen dan verwacht. Wanneer het personeel ons een paar hints bezorgt dat ze toch wel graag willen afsluiten, vertrekken we heel blijgezind en voldaan. Die avond rijden we nog door tot Omarama waarbij we het immer excellente Top 10 holiday park uittesten.
