Blog van Griet en David

Woensdag 4 april 2012

Vanuit Omarama zetten we koers naar -wat voor mij 1 van de plekken in Nieuw-Zeeland was waar ik al een hele tijd naar uitkeek- Mount Cook. Op de weg er naartoe passeren we nog even langs een zalmkwekerij en enkele helderblauwe meren. Deze meren krijgen het water aangeleverd via een groot stelsel van kunstmatige kanalen om te voorzien in elektriciteit en vers water. Het water krijgt die prachtige kleur doordat de gletsjers hier in de buurt minuscule stofdeeltjes aan het water afgeven en zo voor de melkachtige kleur zorgen.

De prachtige weg naar de hoogste top van Nieuw-Zeeland brengt ons eerst voorbij het grote Lake Pukaki om dan over te gaan in een weidse vlakte aan de voet van Mount Cook. We brengen in het dorpje een bezoek aan het visitor centre en worden er ondergedompeld in de wereld van het bergbeklimmen. De top mag dan maar ongeveer 3800 meter hoog zijn, de beklimming mag zeker niet onderschat worden. Een getuige hiervan zijn de 4 boeken die alle sterfgevallen bevat van de mensen die het niet gehaald hebben. Met naam en toenaam wordt uitgelegd hoe ze aan het einde van hun leven gekomen zijn. Zeer pakkend en denk dus 2 keer na vooraleer je beslist om aan de tocht te beginnen.

Wij beslissen van een minder gevaarlijke wandeling te houden en kiezen voor de tocht naar de lookout op de Red Tarn. Met wij bedoel ik de jongens, want de meisjes hebben het zonneke gezien en willen wat relaxen in een zetelke. De wandeling zelf is een echte kuitenvreter met zijn venijnige trappen naar omhoog. Het zweet staat ons dan ook al na een honderdtal treden letterlijk in de schoenen. Gelukkig is de lookout zeker de weg naar boven waard want je krijgt er een prachtig zicht over de vallei en de verschillende besneeuwde bergtoppen in de verte. De tocht naar beneden krijgen deze keer onze knieën het zwaar te verduren. Jorn verbijt de pijn door hem bezig te houden met het tellen van de trappen en telt er in totaal zo’n 1.250 ‘enkele rit’. Dat kan al ne keer tellen als conditietraining, he.

Uitrusten doen we aan de grote DOC-camping aan de voet van Mount Cook en krijgen er ‘s nachts een prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen door de bijna volle maan. We beklagen de mensen die in een tentje moesten kruipen, want met bijna geen wolkje aan de lucht, was het in de camper al bijna om te bevriezen.

Donderdag 5 april 2012

Happy Birthday to you, happy birthday to you, happy biiiirthday dear David, happy birthday to youuuuuu,… Met dit gezang en een jaartje ouder word ik wakker. Vandaag mag ik beslissen wat we gaan doen, maar eerst krijg ik nog wat verjaardagskaartjes en een cadeautje. Tussen de kaartjes zit er zelfs 1tje van België, waar bezoekers toch niet allemaal goed voor zijn he 😉

We beginnen met de wandeling naar Lake Tasman waar we verschillende grote ijsblokken zien drijven. De blokken zijn brokstukken afkomstig van de Tasman gletsjer een eind verderop. Aan de lookout van de gletsjer moeten we al eens goed kijken om hem te zien, tot we hem gewoon voor ons zien. In tegenstelling tot wat we dachten is de gletsjer niet wit van de sneeuw, maar grijs van het vele steengruis dat hij meevoert.

De uitstap naar Mount Cook zit er al weer zodat we opnieuw verder moeten rijden, maar eerst genieten we nog van een lekkere picnic op de dam van Lake Pukaki. Een lekker boterhammeke, een meer op de voorgrond en een prachtig berglandschap in de verte, wat wil een mens nog meer. Onderweg houden we nog even halt aan Lake Tekapu waar we het fotogenieke kerkje aan de oever van het meer proberen vast te leggen, zonder dat er 10 andere toeristen er op staan.

Met de vele stops die we onderweg gemaakt hebben, kunnen we vandaag zeker niet meer in Christchurch geraken en kiezen er dan voor om ergens onderweg in Geraldine halt te houden voor de nacht. Het is niet toevallig hier dat we stoppen want Griet had het goede restaurant ‘Taste’ gevonden om mijn verjaardag te kunnen vieren. Helaas krijgen we daar een tafel in een donker hoekske en blijken ze ons nadien vergeten te zijn. De drang om met onze telefoon naar het restaurant te bellen om te melden dat tafel 20 klaar is voor zijn bestelling kunnen we nog net onderdrukken. Wanneer we dan eindelijk onze bestelling hebben doorgegeven, kan ik wat later genieten van een overheerlijk lamsgerecht.

Vandaag hebben we prachtige natuur gezien en werd de dag afgesloten met een heerlijke maaltijd, kortom een topdag als verjaardag.